Pilecki został zamordowany po torturach w mokotowskim więzieniu w Warszawie. Miejsce jego pochówku nigdy nie zostało ujawnione przez władze PRL-u. Jego ciało potajemnie pogrzebano prawdopodobnie na tzw. Łączce (kwatera „Ł” Cmentarza Powązkowskiego).
Witold Pilecki służbę Polsce rozpoczął w czasie wojny z bolszewikami w 1920 r. Walczył podczas kampanii wrześniowej 1939 r., a następnie w strukturach Polskiego Państwa Podziemnego. W 1940 r., wykonując misję zleconą przez dowództwo ZWZ, dobrowolnie poddał się aresztowaniu i wywózce do niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Auschwitz, by zdobyć informacje o zbrodniach Niemców i zorganizować konspirację niepodległościową. Na skutek zagrożenia dekonspiracją podjął decyzję o ucieczce, którą udało mu się szczęśliwie przeprowadzić.
W 1944 r. walczył w Powstaniu Warszawskim, w zgrupowaniu Chrobry II. Od 1945 r. służył w 2. Korpusie Polskim we Włoszech, skąd – decyzją gen. Władysława Andersa – wrócił do Polski, by odtworzyć rozbite po działaniach wojennych struktury wywiadowcze, działające dla Rządu RP na Uchodźstwie.
Został aresztowany w maju 1947 r., osadzony w areszcie śledczym przy ul. Rakowieckiej w Warszawie i poddany okrutnemu śledztwu. Mimo tortur do końca zachował żołnierską postawę. Pozostał wierny dewizie: Bóg, Honor, Ojczyzna.
Przed II wojną światową Witold Pilecki gospodarzył w rodzinnym majątku w Sukurczach. Organizował pomoc społeczną, kółka rolnicze i kursy przysposobienia wojskowego. Założył rodzinę. Rozwijał zdolności artystyczne: rysował, malował, pisał wiersze…
Do 1989 r. wszelkie informacje o dokonaniach i losie Witolda Pileckiego podlegały w PRL ścisłej cenzurze. Dopiero we wrześniu 1990 r. Sąd Najwyższy uniewinnił rotmistrza i jego towarzyszy.
W lipcu 2006 r. prezydent Lech Kaczyński w uznaniu zasług Witolda Pileckiego i jego oddania sprawom ojczyzny odznaczył go pośmiertnie Orderem Orła Białego.
Witold Pilecki związany jest z Wilnem. W 1910 roku, gdy miał 9 lat, jego rodzina przeniosła się do Wilna z Rosji, dokąd była przesiedlona w ramach represji za udział w Powstaniu Styczniowym, zamieszkała na Zarzeczu (w latach 1910-1915) w kamienicy przy obecnej ul. Užupio 7. Od 1914 roku należał do zakazanego przez władze rosyjskie harcerstwa. Maturę zdał w 1921 r.
W 2019 r. posłowie Parlamentu Europejskiego przyjęli rezolucję w sprawie „znaczenia europejskiej pamięci historycznej dla przyszłości Europy”. Parlamentarzyści zdecydowali o ustanowieniu 25 maja – w rocznicę egzekucji Witolda Pileckiego – Międzynarodowym Dniem Bohaterów Walki z Totalitaryzmem, co będzie wyrazem szacunku i hołdem dla wszystkich tych, którzy walcząc z tyranią, wykazali bohaterstwo i prawdziwą miłość do ludzkości, a także posłuży przyszłym pokoleniom za wyraźny przykład prawidłowej postawy, jaką należy przyjąć w obliczu zagrożenia totalitarnym zniewoleniem.
Na podst. IPN, inf. wł.
Komentarze
Cześć i chwała Rotmistrzowi!
Kanał RSS z komentarzami do tego postu.