Był taki okres w stosunkach polsko-litewskich, kiedy trochę fasadowo i prawie na siłę próbowano demonstrować ich niczym niezmącony charakter. O istniejących i ciągle piętrzących się problemach w Wilnie z prawami miejscowych Polaków mówiono enigmatycznie, że to tylko „małe chmurki na jasnym niebie".

Pani Maria Przełomiec uchodzi w Polsce za profesjonalistkę w kwestiach wschodnich. To kompletne nieporozumienie. Rzeczywiście, w tematyce, którą się zajmuje, posiada dużą wiedzę. Ale to nie wystarcza. Potrzeba jeszcze zdrowego rozsądku, samokrytycyzmu i obiektywizmu.

Bardzo mnie rozbawiła wieść, że zrzeszona pod nazwą „Tłoka" (lit. „Talka: už Lietuvos valstybinę kalbą") grupa patriotów-entuzjastów uzbierała ponad 69 tysięcy podpisów pod projektem obywatelskiej inicjatywy ustawodawczej, która ma na celu niedopuszczenie do tego, by Litwini mogli się posługiwać poprawną wersją pochodzących z „nieprawego łoża" imion i nazwisk.

To słowo najlepiej odzwierciedla sytuację, jaką mamy aktualnie w państwie, gdy chodzi o funkcjonowanie i konstytucyjną współpracę najwyższych jego organów. Prezydent i Sejm, walcząc zawzięcie o zasady w powoływaniu nowego prokuratora generalnego, zwarli się w klinczu niczym odyńce łbami w czasie rui. Przy okazji zażartej walki o władzę obnażyły się też kulisy przyjmowania najważniejszych decyzji w naszym państwie...

Minister Linkevicius wybiera się z wizytą do Polski. Podobno po to, by polepszać obustronne relacje. Przy tej okazji, jak zawsze zresztą, głosem wiernego doradcy litewskiej władzy, swoje opinie wygłosił Czesław Okińczyc. Nie po to jednak, by za polską społecznością na Litwie się wstawić, lecz po to, by kolejny raz jej szkodzić, atakując w perfidny sposób na łamach ZW działaczy ZPL i AWPL. Nic nowego pod słońcem, chciałoby się rzec, bo okińczycowe „plucie" na swoich stało się jego znakiem rozpoznawczym. Choć sam udaje molierowskiego świętoszka, to w swej żądzy wywierania wpływów jest gotów posunąć się do każdej niegodziwości. Być może w ten sposób spłaca zobowiązania wobec swoich towarzyszy z kręgów litewskiej władzy.

Miał być sukces, a jest problem. Najśliczniejsza zabawka naszej pani prezydent Dalii Grybauskaitė – mobilny gazoport „Independence" – okazała się tak kosztowna, że eksperci łapią się dziś za głowy: co z tym fantem zrobić?

Przed tygodniem odbyły się w Polsce wybory parlamentarne, wcześniej - prezydenckie. Ich wynik jest jednoznaczny – przez najbliższe lata pełnię władzy nad Wisłą będzie sprawować Prawo i Sprawiedliwość, partia konserwatywna, ideowa, szanująca wartości. W odróżnieniu od swej liberalnej poprzedniczki PiS będzie stawiało bardziej na współpracę i tworzenie sojuszy regionalnych, niżeli trzymania się głównego nurtu dominujących państw w Unii Europejskiej.

16 października odbył się wiec przeciwko niesprawiedliwej polityce społecznej i oświatowej na Litwie. Sądzę, że jest to wydarzenie, do którego filozofowie i politolodzy powinni wrócić nawet po wielu latach. Oczywiście, wówczas będą już inne problemy, lecz mimo wszystko wiec ten jest fenomenalnym wydarzeniem, którego znaczenie będzie ponadczasowe.

Zachwyca mnie zademonstrowana właśnie jednomyślność naszego Pałacu Prezydenckiego i Rządu. Okazuje się, że prezydent Dalia Grybauskaitė ma wobec nowo wybranych władz Polski „toczka w toczkę" takie same oczekiwania jak ludzie z ekipy premiera Algirdasa Butkevičiusa.

Akcja Wyborcza Polaków na Litwie niejednokrotnie zwracała uwagę GKW, a pośrednio i litewskiej klasy politycznej, na nieprawidłowości w naszym systemie wyborczym, akcentując m. in. problem nierównorzędności jednomandatowych okręgów wyborczych (o ich dyskryminacyjnym charakterze wobec mniejszości narodowych na Wileńszczyźnie nie wspominając). Ostatnio Trybunał Konstytucyjny potwierdził słuszność tych zastrzeżeń przyznając, że zbyt duża rozbieżność, jeżeli chodzi o liczbę wyborców w poszczególnych okręgach, narusza litewską Ustawę Zasadniczą.