Nasi konserwatyści w opozycji są prawie jak te, mówiąc kolokwialnie, psotliwe małolaty ze znanego przeboju Kabaretu Starszych Panów. Pamiętacie? „W czasie deszczu dzieci się nudzą, to ogólnie znana rzecz..." – jakoś tak to leciało.

Od kilku tygodni mamy wojnę celną z Rosją, która rozeźliła się na Litwę za to, że w Wilnie już niedługo ma być podpisana umowa stowarzyszeniowa Ukrainy z Unią Europejską. Jednak ta wojenka to tylko pryszcz w porównaniu z wojną ideologiczną, którą na dwa fronty z Litwą prowadzi Kreml i Łukaszenka, dowiadujemy się z wywiadu Nemiry Pumprickaitė z prorektorem Litewskiej Akademii Wojskowej im. Gen. Jonasa Žemaitisa profesorem Valdasem Rakutisem.

Już od dawna na Litwie mówi się o konieczności poprawy wizerunku Sejmu. Ale niestety, widocznych postępów w tej dziedzinie brak. Może nawet wprost przeciwnie - brak zaufania do Sejmu z roku na rok wzrasta.

„Wszyscy obywatele Litwy powinni mieć jednakowe warunki. To znaczy, że tablic z dwujęzycznymi napisami być nie powinno, jeśli szanujemy swoje państwo, swoją Konstytucję i ustawy swego państwa" – powiedział Algirdas Butkevičius. A ja mówię, że jest to wypowiedź o charakterze szowinistycznym, nieprzystojąca premierowi państwa sprawującemu przewodnictwo w Unii Europejskiej.

Trybunał Konstytucyjny w naszym kraju po raz kolejny zaskakuje. Orzekł ostatnio, że regulacja prawna, przewidująca wyrównanie za utraconą ziemię na terenie miasta w wysokości 6 tysięcy litów za hektar, nie jest sprzeczna z Konstytucją. Mimo że taka wysokość kompensaty jest częstokroć kilkusetkrotnie niższa od realnej rynkowej wartości utraconej przez prawowitych właścicieli ziemi, to jednak sędziowie TK uznali, że nie przeczy ona konstytucyjnej normie głoszącej, iż „nuosavybe yra nelečiama", a za utraconą własność musi być „teisingai atlyginta".

Nie trzeba nam tu na Litwie żadnych dwujęzycznych tablic z nazwami ulic i miejscowości – zapewnił dziennikarza agencji BNS premier Algirdas Butkevičius. 

Ostatnio, w wypowiedziach o bezrobociu wśród młodzieży ciągle się podkreśla , że uczniowie po ukończeniu szkoły musieliby zdobywać nie wyższe wykształcenie, a konkretny zawód. Ponadto, bardzo popularne jest wymachiwanie danymi Giełdy Pracy, rzekomo na Litwie jest poważny brak malarzy, murarzy, budowniczych, krawców, mechaników.

W miniony poniedziałek prezydent Grybauskaitė udzieliła obszernego wywiadu telewizji LNK, w którym ostro zaatakowała rząd, oskarżając go o domniemane ustępstwa wobec „Gazpromu". W zamian za tańszy gaz rosyjski koncern naftowy żąda ponoć takich ustępstw, które zagrażałyby bezpieczeństwu narodowemu Litwy, przekonuje prezydent. Wiedzę na ten temat Grybauskaitė posiadła, jak twierdzi, „swymi kanałami".

Czytam prasę, śledzę portale społecznościowe w Internecie, często i chętnie obcuję z ludźmi w różnym wieku. Lubię analizować, jakimi nastrojami żyją ludzie, co jest dla nich ważne, a co – bolesne. I, niestety, zauważam, że tkwimy obecnie w jakimś „emocjonalnym obciążeniu" – to znaczy w naszym otoczeniu panuje wiele intensywnych uczuć, podsyca się negatywne emocje, panuje ciągłe napięcie. To straszą nas końcem świata, to jakimiś mistycznymi wrogami, to zanikaniem języka czy narodu. Wydaje się, że dziś człowiek nie powinien nic robić, tylko w napięciu oczekiwać, skąd uderzy go rzekome zagrożenie.

Sezon ogórkowy szczęśliwie dobiegł końca. Wakacje, podczas których – przyznaję – zaniedbałem oglądania litewskiej TV, są już „vorbei". Postanowiłem więc nadrobić wakacyjne zaniedbania i z początkiem jesieni wrócić do obserwacji polityczno-społecznych wydarzeń w naszym kraju.