Prezydent Dalia Grybauskaitė została porwana do tańca wampirów rodem z KGB. Szczęściem, zanim kremlowska orkiestra zagrała jej tego potwornego walca, zdążyła się oblec w strój ofiary. No i oprzeć się na usłużnym ramieniu agencji BNS, co pozwoliło Naszej Ekscelencji utrzymać się w pionie. Dziennikarze jeszcze przed atakiem rosyjskiego portalu zupełnie przypadkowo weszli w posiadanie notki litewskiego Departamentu Bezpieczeństwa Państwa (VSD) o podłych knowaniach Rosjan. Dzięki temu Dalia Grybauskaitė miała okazję nie tylko ostrzec rodaków, że szykuje się na nią atak, ale też wytłumaczyć narodowi: to perfidna zemsta Rosji za moje sukcesy. I za „dążenie do niezależności Litwy w zakresie energetyki", i za planowany w Wilnie w szczyt Partnerstwa Wschodniego, i za „pomyślną prezydencję Litwy w UE".

„Czy Litwini są białymi wronami"?, pyta w artykule zamieszczonym na Delfi Inga Popovaitė w kontekście prawa mniejszości narodowych do publicznego używania ich języka. By odpowiedzieć na to pytanie autorka robi krótką analizę każdego z krajów unijnych pod kątem dopuszczalności używania tam języka mniejszości narodowych obok języka państwowego w nazewnictwie ulic i miejscowości.

Litwa, zdaje się, zamierza zabłysnąć jako gwiazda tolerancji i poszanowania praw wszelkich mniejszości i odmienności. W listopadzie w Wilnie odbędzie się Konferencja pod hasłem „Zwalczanie zbrodni nienawiści w UE". Zresztą my już przed konferencją prujemy w to zwalczanie jak rozpędzony bizon. Dopiero co naszego ministra sprawiedliwości Juozasa Bernatonisa odwiedzili przedstawiciele Amnesty International. Podczas rozmowy panowie z troską pochylili się nad przestępstwami wynikającymi z nawoływania do nienawiści na tle etnicznym, rasowym, narodowym lub religijnym, szczególną uwagę poświęcając dyskryminacji Romów. I takżeśmy się tematem przejęli, że minister Bernatonis nawet ogłosił, iż w ramach litewskiego przewodnictwa w Radzie UE zostanie przygotowana specjalna rezolucja w sprawie skutecznego zapobiegania zbrodniom nienawiści.

Gorliwi użytkownicy mediów elektronicznych powinni by się zaniepokoić. Dla portali, uważających się za najbardziej popularne tylko dlatego, że zawierają największą liczbę odrażających komentarzy, nadchodzą ciężkie czasy.

„Druidzi, pogańscy kapłani celtyccy, wierzyli, iż w dzień Samhain (święto zmarłych) zaciera się granica między zaświatami a światem ludzi żyjących, zaś duchom – zarówno złym, jak i dobrym – łatwiej jest przedostać się do świata żywych.

Po raz kolejny zauważyłam, że litewscy politycy zachowują się jak sfrustrowani pracownicy z japońskich korporacji. Mam na myśli takich, którzy dostają ataków furii, bo nie wytrzymują panującego w firmie wyścigu szczurów i terroru zwierzchnictwa.

Na początku października Litewski Naczelny Sąd Administracyjny nakazał usunięcie w rejonie solecznickim dwujęzycznych tablic z nazwami ulic, w języku litewskim i polskim. Uzasadnił to wymogami litewskiego ustawodawstwa. Tyle, że ustawodawstwo to stoi w sprzeczności z podpisanymi przez Litwę konwencjami międzynarodowymi i jest aroganckim niewypełnianiem wezwań Parlamentu Europejskiego.

Wydaje się, że o bezrobociu wśród młodzieży na Litwie już i mówiono, i dyskutowano, i napisano tak wiele. Jedni w tej sytuacji obwiniają młodych ludzi za pasywność, brak motywacji i wiedzy; inni natomiast gniewają się, że cały problem wynika wyłącznie z powodu niesumienności pracodawców – podobno oni mają zbyt wiele wymagań, przy czym za mało płacą młodym pracownikom.

Wielokrotnie rugowani ze swego majątku i wyganiani z Wilna bracia franciszkanie za każdym razem wracali do miasta, gdzie byli obecni jeszcze przed przyjęciem przez Litwę chrześcijaństwa. Po ostatnim powrocie bracia swoją świątynię przy ulicy Trockiej zastali w kompletnej ruinie. Nie załamali się. Bez żadnego praktycznie wsparcia ze strony państwa rozpoczęli restaurację historycznego kościoła, którego wnętrze wyglądało tak, jakby Hunowie i Wandale mieli tam swój przemarsz. Jednocześnie bracia rozpoczęli też starania o zwrot położonego tuż przy kościele klasztoru, z którego zostali wygnani przez sowietów w lipcu 1940 roku.

Z zasady o igrzyska dla ludu dba ten, kto jest u władzy. Zwłaszcza gdy w kraju panują nieprzesadnie tłuste lata. U nas rządzących wyręczają konserwatyści. Przy czym tak zgrabnie wśliznęli się w niszę opuszczoną przez showmanów z Partii Wskrzeszenia Narodowego Arūnasa Valinskasa, że aż dziw bierze dla ich talentu.