„Rycerz wiecznie wyszczerzonego oblicza" – mer Remigijus Šimašius dokonał właśnie tak heroicznego wyczynu, że miejsce w historii już sobie zapewnił. Albo na ławie oskarżonych.

Zgłaszaj się na ochotnika! Nie, nie do szpiegowania, uchowaj Boże. Do zdemaskowania. Do Departamentu Bezpieczeństwa Państwa (VSD), któremu brakuje pieniędzy, by wszystkich was – agentów wrogiego państwa – wyłapać lub choćby wypłoszyć. Szpiegu, wbrew temu, że jesteś szpiegiem, bądź patriotą!

Znać, że ten tęgi do potęgi umysł, który usiłował nastraszyć policją organizatorów strajku ostrzegawczego w polskich szkołach Wilna i Wileńszczyzny, nawet się nie otarł o historię polskiego szkolnictwa na Litwie.

Na czas swojego dorocznego orędzia prezydent Dalia Grybauskaitė zsiadła z konia, zbroję zawiesiła na kołku, a lancę ukryła gdzieś za sejmową kotarą. Co prawda, ducha Xeny – wojowniczej księżniczki – ani na chwilę w sobie nie zgasiła, ale do umiłowanego narodu, nawet w obliczu grożącej nam wojny, przemawiała z pozycji gołębia, nie jastrzębia.

...nigdy nie pytaj, komu bije dzwon? Bije on tobie. Dedykuję to spostrzeżenie pewnej pani, którą polskojęzyczna wersja portalu DELFI przedstawiła swoim czytelnikom w sposób nieco swawolny: „członek Litewskiego Związku Rosjan" i która zasłynęła ostatnio jako ta, która „nie popiera wiecu w obronie szkół mniejszości narodowych na Litwie".

A nie ostrzegałam, że czas najwyższy trenować społeczną tolerancję na tubylcach – Polakach, Rosjanach czy Białorusinach, bo ani się obejrzymy, gdy Litwie przyjdzie się zmierzyć z napływem zupełnie odmiennych kulturowo, religijnie i mentalnie przybyszów. I nieważne, czy będą to azylanci, zarobkowi emigranci, farmerzy czy też spragnieni nowych widoków i przygód włóczykije.

Społeczeństwo przewidywało, że będą z tego jaja wielkie jak berety. Pomyliło się. Są o wiele większe. Jak koła młyńskie.

Dopiero co był szakal, teraz szpieg, w kolejce dawni kagebiści. Szakal zaatakował nas z Białorusi, szpiedzy z Rosji, dawni kagebiści czają się wszędzie.

Potrzeba dwóch lat, aby nauczyć się mówić; pięćdziesięciu, aby nauczyć się milczeć – stwierdził kiedyś Hemingway.

Nasz rodak – minister rozwoju gospodarczego i handlu Ukrainy Aivaras Abromavičius – zachowa litewskie obywatelstwo, choć kilka miesięcy temu przyjął ukraińskie.
I nikt nie lamentuje, że to łamanie litewskiej Konstytucji. Jak tu zresztą krzyczeć, kiedy nasz najcenniejszy „towar eksportowy" w rządzie Jaceniuka został zaklasyfikowany do kategorii szczególnie zasłużonych wyjątków, którym ustawa zasadnicza podwójnego obywatelstwa nie broni.