Por. Włodzimierz Mikuć, ps. „Wiś” i „Jarema”, żołnierz 1. Wileńskiej Brygady AK, uczestnik operacji „Ostra Brama”, świadek „procesu szesnastu”, więzień Łubianki i łagrów, Prezes Okręgu Wileńskiego Światowego Związku Żołnierzy AK.
„Do lasu” poszedł w listopadzie 1943 roku. Miał wtedy 16 lat. Trafił do 1. Wileńskiej Brygady Armii Krajowej, której dowódcą był por. Czesław Grąbczewski „Jurand”. Brygada działała na północ od Wilna. Po rozbrojeniu i uwięzieniu oddziałów AK przez Armię Czerwoną udało mu się uciec i dołączyć do Oddziału Samoobrony Wileńskiej AK pod dowództwem por. Sergiusza Kościałkowskiego „Fakira”. Oddział działał od sierpnia 1944 roku do 24 marca 1945 roku. 4 lutego 1945 r., gdy po całodziennym boju z NKWD w miejscowości Raubiszki zginął „Fakir”, Włodzimierz Mikuć przejąłem po nim dowództwo. Ostatni bój oddziału miał miejsce w miejscowości Ławrze koło Oszmiany. Oddział rozbito i wzięto do niewoli.
Włodzimierz Mikuć był więziony kolejno w Wilnie na Łukiszkach, a potem w Moskwie na Łubiance. Skazany na 8 lat łagru trafił na północny Ural, gdzie pracował przy wyrębie lasu razem z kryminalistami. W 1950 przewieziony został do Karagandy. W marcu 1953 r. trafił do Akmeńska na zsyłkę. W listopadzie tego roku dołączył do Polaków, którzy w ramach umowy repatriacyjnej zostali przetransportowani do Polski.
Redakcja L24 składa wyrazy głębokiego współczucia Rodzinie i Bliskim Zmarłego.
Komentarze
Kanał RSS z komentarzami do tego postu.