Ukraińsko-Noworosyjskie warcaby

2015-03-26, 17:26
Oceń ten artykuł
(10 głosów)
Ukraińsko-Noworosyjskie warcaby dr Andrzej Zapałowski

Gra w polityczne warcaby Ukrainy z Noworosją jest elementem wyrafinowanej batalii szachowej między Stanami Zjednoczonymi a Rosją. To rozgrywka tym bardziej niezwykła, iż żadna ze stron nie chce dać drugiej szach-mata, ale każda chce ją wygrać, popychając pionki na ukraińskiej planszy. Ten kolokwialny obrazowo przykład dobrze oddaje dramat, który rozgrywa się za wschodnią granicą Polski. Czy ktoś dzisiaj, posiadający światowy autorytet moralny, zostałby wysłuchany, gdyby tylko na podstawie faktów pokazał i wskazał winnych tej wojny? Oczywiście nie! W tym konflikcie nie chodzi bowiem o to, kto ma rację, za kim stoją fakty, prawo czy też historyczne dziedzictwo, lecz o wykreowanie zupełnie nowego układu sił na obszarze Ukrainy a szerzej – Europy Środkowowschodniej...

Jeżeli przyjmiemy paradygmat Hansa Morgenthau, że polityka międzynarodowa musi być polityką siły, to nie może nas dziwić, iż silni podejmują wobec siebie wyzwanie w postaci zmierzenia swoich własnych potencjałów oraz możliwości oddziaływania. Problem leży tylko w tym, iż obecnie jednym z pól tej próby jest Ukraina, a może za niedługo Białoruś, Mołdawia, Bośnia i Hercegowina i jeszcze w formie niemilitarnej – niektóre państwa Unii Europejskiej.

Rolą tych państw, które rzuca się jako figury lub pionki na szachownicę, jest nie dać się wyeliminować, ale brać udział w grze aż do momentu powstania remisu, który musi nastąpić. To jest właśnie zasadnicza rola odpowiedzialnych za swoją przyszłość państw. Jeżeli któreś z nich w porę nie rozpozna roli, jaką mu przypisano, wówczas zostanie użyte jako element, który należy poświęcić dla uzyskania ostatecznego wyniku rozgrywki. Obawy co do swojej roli zaczęły już wyrażać niektóre figury Unii, takie jak Cypr, Grecja, Węgry, Słowacja czy też Czechy. Z kolei pionki takie, jak Litwa uznały, iż bezwzględne oddanie się królowi pozwoli im na przetrwanie, gdyż właśnie takie gwarancje daje król. Polska nadal balansuje. Społeczeństwo w swojej przewadze chce grać figurę, zaś rząd woli oddać się, pod postacią pionka, bezwzględnie królowi. Nie jest to oczywiście tylko kwestia przemyślanej kalkulacji obecnych elit, ale głównie ich poziomu osobowego i mentalnego.

W tle tej partii szachów rozgrywa się również nie mniej interesująca gra w warcaby między Kijowem a Donieckiem. Jej wynik może być tylko jeden. Jest nim kompletna dezintegracja pola gry i myślę, że dobrze to wiedzą obydwaj gracze. Wiedzą także, iż nie można sięgnąć bezpośrednio po pomoc królów z szachów, bo ci grają o coś większego. Dlatego też jedna strona stara się wciągać do tej gry figury, które na tym polu mogą być tylko pionkami. Mają nimi być oczywiście Polska i Rumunia. Pierwszy kraj ma dać broń, pieniądze, żołnierzy oraz wystawić się na strzały króla strony przeciwnej. Drugi ma pomóc w odmrożeniu skrawka szachownicy, aby tam się przeciwnik zajął grą.

Ten trochę obrazowy wyraz obecnej sytuacji w Europie, oczywiście niezwykle uproszczony, pokazuje rolę, jaką wyznaczono wielu państwom. Oczywiście nawiązałem w nim do tytułu książki Zbigniewa Brzezińskiego „Wielka szachownica", gdyż to właśnie ten autor przed kilkunastoma laty sformułował inny paradygmat w relacjach międzynarodowych – bez Ukrainy Rosja nigdy nie będzie już światowym mocarstwem. To zapewne jego słowa wzięli sobie do serca stratedzy obu mocarstw tj. Stanów Zjednoczonych i Federacji Rosyjskiej. Przez kilkanaście lat również, jak to głosił Jurij Bezmienow w swoich wykładach o przygotowaniu przewrotów politycznych – przygotowywano grę o Ukrainę, o jej trwałe przejęcie. Strony szukały tylko czasu i dogodnej sytuacji. Okazało się, że dla Zachodu sytuacja się sama nadarzyła. Nie wzięto jednak pod uwagę dwóch rzeczy. Po pierwsze, społeczeństwo ukraińskie było przekonane do marszu na zachód tylko w połowie. Drugi problem polegał na tym, że kilka milionów "ukraińskich" Rosjan wolało pójść w przeciwną stronę – do swoich.

Obecnie wiele osób zadaje sobie pytanie, jak ten konflikt rozwiązać. Faktem jest, iż nie da się zmieścić w jednym domu, bez wyizolowanych pokojów, zwolenników Stepana Bandery, zwolenników wersji historii o Wojnie Ojczyźnianej i skrzywdzonych poprzez utratę bliskich w tej wojnie. Złudzenia mówiące, że można to załatwić poprzez instytucje międzynarodowe, siły pokojowe, specjalne statusy itp., jest nieporozumieniem. Nie ulega wątpliwości, iż separatyści trwale nie zrezygnują na swoim terenie z kontroli nad formacjami siłowymi, a takiego stanu Kijów nie będzie przecież akceptować. Po co się więc łudzić?

Problem tylko w tym, czy obie strony konfliktu tj. Rosja i Noworosja oraz Ukraina i Zachód chcą kontynuować tę konfrontację, łudząc się, iż zdobędą znacznie więcej pola, czy też jest to przygrywka do dużo większego konfliktu. Generał Rupert Smith zwracał uwagę, iż wykrycie, czy mamy do czynienia z konfrontacją czy już z konfliktem, leży w określeniu celu – czy jest nim zmiana zamiarów przeciwnika, czy też jego zniszczenie, a jeśli tak – na jakim polu ma nastąpić niszczące działanie?

Dla Polski i jej narodu, a co za tym idzie – dla mnie osobiście jest ważne, aby to pole niszczącego działania nie znalazło się pomiędzy Odrą a Bugiem, a najlepiej nawet nie pomiędzy Odrą a Zbruczem. Szkoda bowiem dziedzictwa materialnego I Rzeczypospolitej. To właśnie powinno być troską polityków w Polsce. Musimy być w tej grze figurą a nie pionkiem! Figurą, która gra bardziej z tyłu i wygrywa pokój bez strat.

dr Andrzej Zapałowski, prawnik, historyk, wykładowca akademicki, ekspert ds. bezpieczeństwa, prezes rzeszowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Geopolitycznego

 

Komentarze   

 
#24 rafał 2015-04-10 14:58
c.d.3
Toć na Wołyniu był odwet za polonizację. No i wojna bratobójcza, czyli kiedy brat zabijał brata. Czyli kobiety w ciąży i niemowlaki rzucały się na Bogu ducha winnych upowców, a ci się bronili.

Już nigdy nie będzie pojednania na prawdzie. Wybijmy sobie to z głowy. Dalej tylko walka z wiatrakami. Ojczystymi w tej liczbie.

Panie Komorowski, Pan osobiście, i Ci wszyscy, co przygotowywali prezydencką wizytę na Ukrainę są współodpowiedzialni zbrodni. Zbrodni, która dokonała się ostatecznie i postawiono na niej grubą kreskę.

Tylko i wyłącznie wina Pana prezydenta w dzisiejszych wydarzeniach, bo ani razu, nie upomniał się o swoje. O pamięć niewinnie pomordowanych. Zresztą nikt z „polskich” polityków też. Pamięć pomordowanym w najokrutniejszy sposób w dziejach ludzkości rodakom, jest winien każdy Polak.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#23 rafał 2015-04-10 14:54
c.d.
Panie Komorowski! Jako obywatel obarczam Pana winą za to wszystko, co obecnie się dzieje. I za to co będzie też.

Panie Komorowski, jest Pan winien. W tym, że w sąsiednim kraju któremu pomagacie bardziej niż każdemu swemu obywatelowi czy Polakowi poza granicą, czczą zbrodniarzy. To z waszej winy. Z winy całego rządu polskiego. Czy antypolskiego? Ciekawe, kiedy zaczniemy płacić kompensacje Ukrainie? Powodów mnóstwo. Od wojny za czasów Chmielnickiego do wydarzeń sprzed 70 lat.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#22 rafał 2015-04-10 14:53
Maria Pyż na portalu polmedia.pl pisze o wizycie Komorowskiego na Ukrainie m.in.:

Co za kraj? Ludzie! Gdzie my żyjemy? To pierwsze pytania które przychodzą do głowy po takich wydarzeniach. Wizyta Prezydenta RP na Ukrainie była punktem bez powrotu. Na zawsze i wieki wieczne. O co chodzi? O uznanie „bohaterstwa” OUN – UPA.

Przeszliśmy punkt zwrotny. Powrotu brak. Już brak jakichkolwiek złudzeń, że państwo które zawsze było i jest U-kraju Europy zmyje z siebie brudy i stare grzechy, zapomni o czczeniu zbrodniarzy i stawianiu im pomników.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#21 hmm 2015-04-07 18:36
W tym konflikcie nie chodzi o to, kto ma rację, za kim stoją fakty, prawo czy też historyczne dziedzictwo, lecz o wykreowanie zupełnie nowego układu sił na obszarze Ukrainy, a szerzej – Europy Środkowowschodniej.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#20 Tomek 2015-04-07 16:53
Ten Gawłowski najpierw coś tam POwiedział, a dopiero POtem wziął i POmyślał...
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#19 Tad. 2015-04-04 14:11
Wiceminister Gawłowski z PO bredzi głupstwa o Ukrainie.
Jeżeli w rządzie są tacy poprawni politycznie „mędrcy” jak on, to reakcja powinna być jedna: Ani jednego głosu na PO i jej kandydatów!
Na SLD też nie zagłosuję, ale muszę stwierdzić, że postkomuniści są o niebo rozsądniejsi niż ci, co wychowali się na Michniku i Giedroyciu.
Podczas programu "Polityka przy kawie" TVP W.Czarzasty (SLD) i S.Gawłowski (PO) posprzeczali się na temat roli UPA w polityce historycznej Ukrainy.
Jak mówił Czarzasty, "nie ma zgody" na to, by Ukraina honorowała przywódcę UPA Romana Szuchewycza, bezpośrednio odpowiedzialnego za ludobójstwo polskiej ludności Kresów Wschodnich w latach II wojny światowej. Z kolei Stanisław Gawłowski podkreślał, że nie można w całości budować relacji z sąsiadami na historii. Dodał, że w interesie Polski jest wspieranie niepodległej Ukrainy.
Żadnej umysłowej refleksji facet z PO nie wykazał.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#18 M.M. 2015-04-04 13:27
Federacja Organizacji Kresowych sformułowała listę 8. Postulatów Ruchu Kresowego.

Punkt 5. brzmi:
W polskiej polityce wschodniej uwzględnianie interesu polskiej ludności wysiedlonej po wojnie z Kresów Wschodnich II RP (tzw. Polaków – Zabużan, Polaków – Kresowian) i polskiej mniejszości pozostałej na terytorium niepodległych państw postsowieckich (m.in. penalizacja wszelkich przejawów ideologii szowinizmu ukraińskiego, białoruskiego i litewskiego, uznanie zbrodni wołyńsko-małopolskiej za ludobójstwo i ściganie z urzędu osób, które temu zaprzeczają).

Całość można znaleźć pod adresem:
http://www.kresy.pl/wydarzenia,azja-centralna?zobacz/11-postulatow-ruchu-kresowego#
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#17 Wilk 2015-04-03 14:05
Poraz kolejny czytam ten mądry,prawdziwy artykół i w sercu nie skrywam swego podzwu z erudycji i światłego umysłu autora.Już kiedyś pisałem że ten człowiek z jego odwagą erudycją i pojmowaniem politycznym,dostojny jest piastować najwyższe użędy państwowe Kraju i nie tylko.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#16 Kosowska puszka pandory 2015-04-01 20:27
Na długo przed Majdanem, bo w kwietniu 2013 roku, na tym portalu L24 ukazał się świetny artykuł politologa, dra Rogalskiego pod tytułem "Kosowska puszka pandory". Warto przeczytać!!!

http://l24.lt/pl/opinie-i-komentarze/item/9726-kosowska-puszka-pandory
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#15 Anonim Gall 2015-03-30 16:48
To nie jest nasz konflikt, choć może nieść potencjalne zagrożenie. Jak zawsze Polska, nie mówiąc o Litwie, są zepchnięte na daleki plan i są tylko pionkami tych rozgrywek. Lepiej pilnować własnego interesu, byśmy znowu nie zostali wykiwani i przez tych ze wschodu, i przez tych z zachodu, jak to bywało w historii.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 

Dodaj komentarz

radiowilnowhite

EWANGELIA NA CO DZIEŃ

  • 29 marca 2024 

    Wielki Piątek

    J 18, 1-19, 42

    Słowa Ewangelii według świętego Jana

    Jezus udał się z uczniami za potok Cedron, do znajdującego się tam ogrodu. I wszedł do niego On i Jego uczniowie. Judasz, Jego zdrajca, też znał to miejsce, gdyż Jezus często spotykał się tam ze swymi uczniami. Judasz więc przybył tam wraz z oddziałem żołnierzy oraz służącymi wyższych kapłanów i faryzeuszów, zaopatrzonymi w pochodnie, lampy i broń. Ponieważ Jezus wiedział o wszystkim, co Go spotka, wyszedł im naprzeciw i zapytał: „Kogo szukacie?”. Odpowiedzieli Mu: „Jezusa z Nazaretu”. Wtedy On powiedział: „Ja jestem”. A wśród nich znajdował się Judasz, Jego zdrajca. Kiedy zaś usłyszeli: „Ja jestem”, cofnęli się i upadli na ziemię. Zapytał ich więc powtórnie: „Kogo szukacie?”. A oni zawołali: „Jezusa z Nazaretu”. Wówczas Jezus im rzekł: „Powiedziałem wam, że Ja jestem. Skoro więc Mnie szukacie, pozwólcie im odejść”. Tak miały się spełnić słowa, które wypowiedział: „Nie utraciłem nikogo z tych, których Mi powierzyłeś”. Wtedy Szymon Piotr, który nosił miecz, wydobył go i uderzył sługę najwyższego kapłana i odciął mu prawe ucho. Sługa zaś nazywał się Malchos. Jezus zwrócił się do Piotra: „Schowaj miecz do pochwy! Czy nie mam wypić kielicha, który podał Mi Ojciec?”. Żołnierze więc ze swym dowódcą oraz słudzy żydowscy pochwycili Jezusa, związali Go i zaprowadzili najpierw do Annasza, teścia Kajfasza, który sprawował w owym roku urząd najwyższego kapłana. To właśnie Kajfasz poradził Żydom: „Lepiej przecież, aby jeden człowiek umarł za naród”. Tymczasem za Jezusem podążał Szymon Piotr oraz jeszcze inny uczeń. Uczeń ten był znany najwyższemu kapłanowi, dlatego wszedł z Jezusem aż na dziedziniec pałacu najwyższego kapłana. Piotr natomiast pozostał na zewnątrz przy bramie. Ten inny uczeń, znany najwyższemu kapłanowi, wrócił jednak, porozmawiał z odźwierną i wprowadził Piotra do środka. A służąca odźwierna zapytała Piotra: „Czy i ty jesteś jednym z uczniów tego człowieka?”. On odpowiedział: „Nie jestem”. A wokół rozpalonego na dziedzińcu ogniska stali słudzy oraz podwładni najwyższego kapłana i grzali się, bo było chłodno. Także Piotr stanął wśród nich i grzał się. Najwyższy kapłan postawił Jezusowi pytanie o Jego uczniów oraz o Jego naukę. Jezus mu odpowiedział: „Ja otwarcie przemawiałem do ludzi. Zawsze nauczałem w synagodze i świątyni, gdzie się gromadzą wszyscy Żydzi. Niczego nie powiedziałem w ukryciu. Dlaczego więc Mnie wypytujesz? Zapytaj tych, którzy Mnie słuchali, o czym ich uczyłem; oni wiedzą, co im powiedziałem”. Po tych słowach jeden ze stojących tam sług wymierzył Jezusowi policzek, mówiąc: „W taki sposób odpowiadasz najwyższemu kapłanowi?”. Jezus mu odrzekł: „Jeśli źle coś powiedziałem, to udowodnij, co było złe, a jeśli dobrze, to dlaczego Mnie bijesz?”. Następnie Annasz odesłał związanego Jezusa do najwyższego kapłana Kajfasza. Tymczasem Piotr stał na dziedzińcu i grzał się. Wtem zapytano go: „Czy i ty jesteś jednym z Jego uczniów?”. A on zaprzeczył, stwierdzając: „Nie jestem”. Jeden ze sług najwyższego kapłana, krewny tego, któremu Piotr odciął ucho, zwrócił się do niego: „Czyż nie widziałem cię razem z Nim w ogrodzie?”. Piotr jednak znowu zaprzeczył i zaraz kogut zapiał. Wczesnym rankiem przeprowadzono Jezusa od Kajfasza do pretorium. Oskarżyciele nie weszli jednak do pretorium, aby się nie skalać i móc spożyć wieczerzę paschalną. Dlatego też Piłat wyszedł do nich i zapytał: „Jakie oskarżenie wnosicie przeciwko temu człowiekowi?”. Oni odpowiedzieli: „Nie wydalibyśmy Go tobie, gdyby On nie był złoczyńcą”. Piłat im odparł: „Zabierzcie Go sobie i osądźcie zgodnie z waszym prawem”. Wówczas Żydzi rzekli: „Nam nie wolno nikogo zabić”. Tak miała wypełnić się zapowiedź Jezusa, w której zaznaczył, jaką poniesie śmierć. Piłat więc znowu wrócił do pretorium, przywołał Jezusa i zapytał Go: „Czy Ty jesteś królem Żydów?”. Jezus rzekł: „Mówisz to od siebie, czy też inni powiedzieli ci to o Mnie?”. Wówczas Piłat powiedział: „Czyż ja jestem Żydem? To Twój naród i wyżsi kapłani wydali mi Ciebie. Co zrobiłeś?”. Jezus odpowiedział: „Moje królestwo nie jest z tego świata. Gdyby moje królestwo było z tego świata, moi podwładni walczyliby, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś moje królestwo nie jest stąd”. Wówczas Piłat rzekł Mu: „A więc jesteś królem”. Jezus odparł: „To ty mówisz, że jestem królem. Ja urodziłem się i przyszedłem na świat po to, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, jest mi posłuszny”. Wtedy Piłat rzekł do Niego: „A cóż to jest prawda?”. I gdy to powiedział, znowu wyszedł do Żydów, stwierdzając wobec nich: „Ja nie znajduję w Nim żadnej winy. Jest zaś u was zwyczaj, że uwalniam wam kogoś na święto Paschy. Chcecie więc, abym wam wypuścił na wolność króla Żydów?”. Ponownie zaczęli wołać: „Nie Jego, ale Barabasza!”. A Barabasz był przestępcą. Wówczas Piłat zabrał Jezusa i kazał ubiczować. A żołnierze spletli koronę z cierni i włożyli na Jego głowę. Narzucili Mu purpurowy płaszcz, podchodzili do Niego i mówili: „Bądź pozdrowiony, królu Żydów”. Bili Go też po twarzy. Piłat zaś znowu wyszedł na zewnątrz i oznajmił im: „Oto wyprowadzam Go do was, abyście wiedzieli, że nie znajduję w Nim żadnej winy”. I Jezus wyszedł na zewnątrz w cierniowej koronie i purpurowym płaszczu. Wtedy Piłat powiedział do nich: „Oto człowiek!”. Gdy wyżsi kapłani i słudzy zobaczyli Go, zaczęli krzyczeć: „Ukrzyżuj! Ukrzyżuj!”. Piłat im odparł: „Weźcie Go i sami ukrzyżujcie! Ponieważ ja nie znajduję w Nim żadnej winy”. Żydzi mu odpowiedzieli: „My posiadamy Prawo i zgodnie z Prawem powinien umrzeć, gdyż uznał się za Syna Bożego”. Gdy Piłat usłyszał ten zarzut, bardzo się przestraszył. Wrócił ponownie do pretorium i zapytał Jezusa: „Skąd pochodzisz?”. Lecz Jezus nie dał mu żadnej odpowiedzi. Wtedy Piłat rzekł do Niego: „Nie chcesz ze mną rozmawiać? Czy nie wiesz, że mam władzę Cię uwolnić i mam władzę Cię ukrzyżować?”. Jezus mu odpowiedział: „Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdybyś nie otrzymał jej z góry. Stąd większy grzech popełnił ten, kto wydał Mnie tobie”. Od tej chwili Piłat usiłował Go uwolnić, lecz Żydzi zaczęli głośno wołać: „Jeśli Go wypuścisz, przestaniesz być przyjacielem cesarza. Kto bowiem uznaje siebie za króla, przeciwstawia się cesarzowi”. Kiedy Piłat usłyszał te słowa, polecił wyprowadzić Jezusa na zewnątrz i posadzić na ławie sędziowskiej, znajdującej się na miejscu zwanym Lithostrotos, a w języku hebrajskim Gabbata. Był to zaś dzień przygotowania Paschy, około godziny szóstej. Następnie Piłat rzekł do Żydów: „Oto wasz król!”. Ci natomiast zakrzyknęli: „Precz! Precz! Ukrzyżuj Go!”. Piłat więc ich zapytał: „Waszego króla mam ukrzyżować?”. Wyżsi kapłani odpowiedzieli: „Nie mamy króla oprócz cesarza”. Wtedy Piłat wydał Go im na ukrzyżowanie. Oni zaś zabrali Jezusa. A Jezus, dźwigając krzyż dla siebie, przyszedł na tak zwane Miejsce Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. Tam Go ukrzyżowano, a wraz z Nim – z jednej i drugiej strony – jeszcze dwóch innych; Jezusa zaś w środku. Piłat kazał też sporządzić i umieścić na krzyżu tytuł kary, a było napisane: „Jezus Nazarejczyk, król Żydów”. Wielu Żydów czytało ten napis, ponieważ miejsce ukrzyżowania Jezusa znajdowało się blisko miasta i był on sporządzony w języku hebrajskim, łacińskim i greckim. Wyżsi kapłani żydowscy mówili więc Piłatowi: „Nie pisz «król Żydów», lecz: «To On powiedział: Jestem królem Żydów»”. Piłat jednak odparł: „To, co napisałem, napisałem”. Żołnierze po ukrzyżowaniu Jezusa zabrali Jego tunikę i płaszcz, który podzielili na cztery części – dla każdego żołnierza po jednej. Tunika nie była szyta, lecz z góry na dół cała tkana. Dlatego też postanowili wspólnie: „Nie rozrywajmy jej, lecz losujmy, do kogo ma należeć”. Tak miało wypełnić się Pismo: „Podzielili między siebie moje ubrania i o moją szatę rzucili los”. To właśnie uczynili żołnierze. Przy krzyżu Jezusa stała zaś Jego Matka, siostra Jego Matki, Maria, żona Kleofasa oraz Maria Magdalena. Gdy Jezus zobaczył Matkę i stojącego obok ucznia, którego miłował, zwrócił się do Matki: „Kobieto, oto Twój syn”. Następnie rzekł do ucznia: „Oto twoja Matka”. I od tej godziny uczeń przyjął Ją do siebie. Potem Jezus, wiedząc, że już wszystko się dokonało, aby wypełniło się Pismo, rzekł: „Pragnę”. A znajdowało się tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę nasączoną octem i podano Mu do ust. Kiedy Jezus skosztował octu, powiedział: „Wykonało się”; po czym skłonił głowę i oddał ducha. Ponieważ był to dzień przygotowania Paschy, i aby ciała nie wisiały na krzyżach w szabat – był to bowiem uroczysty dzień szabatu – Żydzi poprosili Piłata o połamanie nóg skazańcom i usunięcie ich. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie pierwszemu, a potem drugiemu, którzy byli z Nim ukrzyżowani. Gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że On już nie żyje, nie połamali Mu goleni, natomiast jeden z żołnierzy włócznią przebił Jego bok, z którego zaraz wypłynęła krew i woda. O tym daje świadectwo ten, który to widział, a jego świadectwo jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy uwierzyli. Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: „Nie będziecie łamać jego kości”. Pismo mówi też w innym miejscu: „Będą patrzeć na Tego, którego przebili”. Po tym wszystkim Józef z Arymatei, który był uczniem Jezusa, lecz ukrytym z obawy przed Żydami, poprosił Piłata, aby mógł zabrać ciało Jezusa. Gdy Piłat wyraził zgodę, przyszedł i wziął Jego ciało. Przybył także Nikodem, który po raz pierwszy zjawił się u Jezusa nocą. On przyniósł około stu funtów mirry zmieszanej z aloesem. Zabrali oni ciało Jezusa i zgodnie z żydowskim zwyczajem grzebania owinęli je w płótna wraz z wonnościami. W miejscu ukrzyżowania znajdował się ogród, w ogrodzie zaś nowy grobowiec, w którym jeszcze nikt nie był pochowany. Tam więc, ponieważ grobowiec był blisko, złożono ciało Jezusa ze względu na żydowski dzień przygotowania.

    Czytaj dalej...
 

 

Miejsce na Twoją reklamę
300x250px
Lietuva 24Litwa 24Литва 24Lithuania 24