Premier Algirdas Butkevičius, człowiek z plasteliny, na późniejszej konferencji prasowej bardzo pani prezydent dziękował za udzielenie jego rządowi zadań i obiecywał je wykonać (o ile starczy pieniędzy, nieśmiało zaznaczając). A nakazów było od „matki", jak później próbował wydarzenie obrócić w żart poseł Sysas, siedem. Rząd ma zwiększyć nakłady na wojsko, taki był punkt jeden od Grybauskaitė, dalszych punktów w porządku chronologicznych nie zapamiętałem, ale było z grubsza tak. Należy wesprzeć litewskich przedsiębiorców, którzy cierpią z powodu rosyjskiego embarga, sprawnie wprowadzić euro (bez żadnego tam sztucznego podbijania cen), zwrócić zaległe emerytury emerytom, niskie emerytury i płace podwyższyć, zadbać o zmniejszenie „socialinės atskirties". Aha, byłbym zapomniał, i oczywiście zapewnić Litwie energetyczną niezależność (czyli wybudować magazyny gazu skroplonego, most energetyczny do Polski, nową atomówkę itd.). Punkt nr 7 - to na nowo przyjąć specjalny program dla Litwy Wschodniej, gdzie sytuacja jest „jautri", jak wiadomo, i jeżeli nie zainwestujemy tam my, to uczynią to inni, przestrzegła wieloznacznie ministrów czujna na wszystko prezydent.

Mowa jej troskliwa, o dobro ojczyzny niespokojna, była nawet piękna. Wytyczone zadania słuszne. Niech ktoś spróbuje doczepić się. Rząd ma dać na wojsko, na emerytów, na przedsiębiorców, na mało majętnych. Zainwestować w projekty energetyczne i, co ważne, nie naruszyć przy tym dyscypliny fiskalnej, czego nie zapomniała przypomnieć premierowi Grybauskaitė. Czyli zadanie akurat dla takiego Salomona, który potrafiłby nalać z próżnego.

Butkevičius to jednak nie Salomon, więc z nalewaniem tym będzie wiadomo jak. Ale premier i tak dziękował prezydent za wytyczone cele do działalności. Pewnie chwilowo z wrażenia zapomniał, że rząd ma własny program. Ale to szczegół, kiedy na głowie są inne kłopoty. A number one z nich to utrata konstytucyjnej większości, co niechybnie może wykorzystać władcza gospodyni pałacu przy placu Daukantasa. Na samą myśl o tym respekt Butkevičiusa do prezydent zaczyna rosnąć w projekcji geometrycznej. Do pałacu zacznie biegać w podskokach i nie tylko w poniedziałki jak dotychczas.

Patrząc nieco ze strony na wyżej opisane inauguracje mam nieodparte wrażenie, że jako żywo upodabniamy się pod względem obyczajów politycznych do Kremla czy „bat'ki" z Białorusi. Bo to tam przecież „priezidient" wzywa ministrów (albo i cały rząd) jak podwładnych sobie bojarów, by zdali sprawę z wykonanej pracy i otrzymali kolejne polecenia. Trochę podśmiewamy z tych porządków wschodnich sąsiadów wbijając przy okazji im szpilkę z powodu braku demokracji. A że u siebie mamy powoli to samo, to już inna bajka.

Rządowi na czele z jego szefem na wszelki wypadek jednak przypominam, że jak na razie to na Litwie mamy ustrój gabinetowo-parlamentarny. Kompetencje w nim prezydent ma określone. Dotyczą one przede wszystkim obronności i polityki zagranicznej, które prezydent realizuje w porozumieniu z rządem. Cała reszta, jeżeli chodzi o inauguracje politycznych sezonów, to kalka prezydent Grybauskaitė jej politycznych „kumirów" ze Wschodu. Czego jednak Litwie gratulować nie chciałbym...

Tadeusz Andrzejewski