Zawód – czym jest, kim będę w przyszłości, czy mój wybór będzie odzwierciedlał moje zainteresowania, pasje, umiejętności? Takie pytania często przewijają się wśród uczniów.

W Gimnazjum im. Ferdynanda Ruszczyca w Rudominie odbyła się rejonowa konferencja „Poznajemy zawody – świat ludzi dorosłych widziany oczami dziecka”  klas 4 z polskim i rosyjskim językiem nauczania.

Na konferencję przybyło sporo gości z innych szkół: Szkoły Podstawowej im. Mariana Zdziechowskiego w Suderwie, Gimnazjum im. św. Urszuli Ledóchowskiej w Czarnym Borze, Szkoły Podstawowej im. Czesława Miłosza w Pakienie, Gimnazjum w Rukojniach, Gimnazjum im. Stanisława Moniuszki w Kowalczukach oraz uczniowie klas czwartych naszego gimnazjum.

Gości przywitano wierszami, tańcem i ciepłym słowem.

Uczniowie w kreatywny sposób przekazali ciekawe i ważne informacje o zawodach swoich rodziców i bliskich, o historii dawnych zawodów oraz ich wartości w życiu społecznym. Poznali bardziej szczegółowo pracę dekarza, aktorki, pszczelarza, kucharza, nauczyciela, projektanta mody. Dowiedzieli się jak potrzebna i użyteczna jest praca każdego człowieka. Przekonali się, że każdy zawód pełni istotną rolę w społeczeństwie.

Kulminacją konferencji był pokaz mody przygotowany przez uczniów klasy 4b pod kierownictwem Marii Bogdziewicz, która była organizatorką tej konferencji. Modele pokazu były wykonane z materiałów wtórnych: taśm kasetowych, korków plastikowych, paragonów, jednorazowych reklamówek, plastikowych butelek i papierków po cukierkach.

W atmosferze życzliwości i serdeczności upłynął miło czas.

Z rąk wicedyrektor Mirosławy Klim uczniowie i nauczyciele otrzymali podziękowania i prezenty.

Z wielką radością i satysfakcją pragniemy podziękować wszystkim uczestnikom za udział w rejonowej konferencji. Mamy nadzieję, że w przyszłości naszym uczniom uda się zrealizować marzenia dotyczące wyboru zawodu.

Maria Bogdziewicz

Starszy nauczyciel klas początkowych

Ta impreza jest jednym z punktów obchodów 100. rocznicy przybycia na Litwę św. Urszuli Ledóchowskiej – patronki naszego gimnazjum.

Cieszymy się, że w tym tak ważnym dla naszej gimnazjalnej społeczności wydarzeniu zechcieli wziąć udział i podzielić się historią swojej placówki uczniowie następujących szkół: Szkoła Podstawowa im. Marii Dąbrowskiej nr 11 w Częstochowie (Polska), Szkoła Podstawowa im. Mariana Zdziechowskiego w Suderwie (nauczycielka Anna Miluszkiewicz), Szkoła Podstawowa w Kiwiszkach (nauczycielki – Irena Wołczak, Irina Mickiewicz), Gimnazjum im. Tadeusza Konwickiego w Bujwidzach (nauczycielka Regina Stankiewicz), Gimnazjum w Mickunach (nauczycielki – Teresa Pawłowska, Leokadia Pozlewicz), Gimnazjum im. Ferdynanda Ruszczyca w Rudominie (nauczycielki – Maria Bogdziewicz, Ilona Makiewicz, Beata Waluszkiewicz, Elena Waskan), Gimnazjum w Pogirach (nauczycielki – Danuta Ustiło, Jadwiga Jakszta), Podstawowa Szkoła im. Czesława Miłosza w Pakienie (nauczycielka Irena Korwiel) Gimnazjum im. św. Urszuli Ledóchowskiej w Czarnym Borze (nauczycielki – Irena Jenkielewicz, Mirena Kasperowicz, Maria Macinkiewicz).

Patron szkoły to najczęściej postać niezwykła, wyróżniająca się mądrością, szlachetnością, patriotyzmem i szacunkiem dla drugiego człowieka. Dla dzieci i młodzieży to osoba godna naśladowania, człowiek wielkiego serca. Jestem przekonana, że w swoim bardzo pracowitym życiu ta osoba nigdy nie sądziła, że może w przyszłości zostać patronem jakiejkolwiek szkoły. Tak zawsze zachowują się wielcy ludzie, którzy żyją skromnie, niczego nie robią dla rozgłosu, lecz z potrzeby serca, w nadziei, że ich działania posłużą rozwojowi ludzkości.

„To była wspaniała lekcja historii o polskich szkołach na litewskiej ziemi” – tak się wypowiedziała się p. Katarzyna Małasiewicz, nauczycielka z Częstochowy.

Irina Mickiewicz, przewodnicząca grupy metodycznej nauczania początkowego rejonu wileńskiego podzieliła się wrażeniami: „Serdecznie dziękuję za zaproszenie i zorganizowanie konferencji „Imię mojej szkoły". To dzięki zaangażowaniu Pań konferencja odniosła sukces.

Udział w konferencji był dla uczennic nowym doświadczeniem, które pozwoliło im pokonać własne bariery i nawiązać kontakty z rówieśnikami z innych szkół. Była to wspaniała okazja do nauczenia się nowych rzeczy”.

„Ogromnie cieszę się faktem, że dzisiejsze przedpołudnie wzbogaciło mnie historią naszego rejonu, że ja jako uczeń nauczania początkowego stałem się krzewicielem dziedzictwa narodowego” – podzielił się wrażeniem Mariusz Kasperowicz, uczeń klasy 4 Gimnazjum im. św. Urszuli Ledóchowskiej w Czarnym Borze.

A delegacja ze Szkoły Podstawowej im. Mariana Zdziechowskiego w Suderwie tak skomentowała: „Jesteśmy bardzo zadowoleni z udziału w konferencji. Bardzo nas miło wszyscy witali, wspaniała atmosfera. Cieszymy się, że stworzyliście okazję po raz pierwszy w naszym rejonie do opowiedzenia historii o swojej szkole i jej patronie. Dziękujemy serdecznie”.

Maria Macinkiewicz, przewodnicząca grupy
metodycznej nauczania początkowego
Gimnazjum im. św. Urszuli Ledóchowskiej

18 maja po raz pierwszy w Wilnie będzie gościć o. Maksymilian Nawara OSB (Opat Prezes Benedyktyńskiej Kongregacji Zwiastowania), który wraz ze współtowarzyszem - świeckim Dariuszem Hyblem przeprowadzą jednodniową konferencję, omawiając esencję medytacji chrześcijańskiej.

Główny temat konferencji: „Korzenie medytacji chrześcijańskiej”, podtematy: „Odkrycie bogactwa modlitwy Jezusowej w Kościele katolickim” oraz „Medytacja chrześcijańska formą modlitwy kontemplacyjnej”.

Podczas konferencji uczestnicy będą mogli wypróbować praktykę medytacji chrześcijańskiej.

Zapraszamy do rejestracji na e-mail [email protected]  podając imię, nazwisko i numer telefonu. Rejestracja trwa do 30 kwietnia.

Wydarzenie jest skierowane do specjalistów jak i osób zainteresowanych, nie pracujących w tej dziedzinie.

Cel to zrozumienie problematyki, a przede wszystkim zapoznanie się ze skutecznymi środkami zapobiegania i zwalczania uzależnień.

Konferencja: „Uzależnienia wśród młodzieży – wybrane zagadnienia”

Data: 13 kwietnia 2024 r.
Miejsce: Dom Kultury Polskiej w Wilnie, Sala Teatralna, ul. Naugarduko 76, Wilno
Czas: 9:00 – 17:00

Organizatorzy:
Polskie Stowarzyszenie Medyczne na Litwie
Stowarzyszenie Nauczycieli Szkół Polskich na Litwie „Macierz Szkolna”

Cel: Zrozumienie problemów uzależnień wśród młodzieży i poszukiwanie metod wsparcia.

Prelegenci:

Dr Ewa Woydyłło-Osiatyńska: doktor, w środowisku psychologów i terapeutów osoba szeroko znana, której zaangażowanie przyczyniło się do znaczących postępów w leczeniu i badaniach nad uzależnieniami. Przez lata pracy w Ośrodku Terapii Uzależnień Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, Woydyłło-Osiatyńska pomagała uzależnionym — nie tylko od substancji, ale też od gier czy internetu bądź innych zachowań. Pionierka adaptacji i promocji Modelu Minnesota w Polsce, czyli podejścia zakorzenionego w filozofii anonimowych alkoholików, które zrewolucjonizowało leczenie uzależnień. Wielokrotnie odznaczona, autorka licznych publikacji i książek.

Lucyna Narkiewicz-Skórko: doświadczona psycholog dziecięca i młodzieżowa, pracująca w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Wilnie, współpracująca z Uniwersytetem Wileńskim w dziedzinie adaptacji testów psychologicznych dla dzieci. Koordynatorka programów profilaktycznych na Litwie, w tym „Szkoła dla Rodziców i Wychowawców”, „Golden Five” i „Archipelag Skarbów”, prowadzi warsztaty. Pracuje na rzecz kampanii „Cała Litwa czyta dzieciom” i „Szkoła bez przemocy na Litwie”. Stawia na rozwój psychologicznych i edukację młodych ludzi na Litwie w tym zakresie.

Program:
9:00 – 9:30 Rejestracja uczestników
9:30 – 9:35 Otwarcie: Lucyna Skórko, Wioleta Purpurowicz
9:35 – 10:20 Prezentacja: Lucyna Narkiewicz-Skórko: „Jak wspierać młodzież we współczesnym świecie?”
10:20 – 10:30 Sesja pytań
10:30 – 12:00 Prezentacja: dr Ewa Woydyłło-Osiatyńska: „Terapia skoncentrowana na współczuciu (CFT – Compassion Focused Therapy) jako podstawa pracy z młodzieżą zagrożoną lub już mającą problemy z uzależnieniami.
12:00 – 12:30 Sesja pytań
12.30 –13.30 Przerwa kawowo-obiadowa. Prezentacje książek
13.30 – 17:00 Warsztaty: dr Ewa Woydyłło-Osiatyńska, Lucyna Skórko.

Obowiązkowa rejestracja do 10 kwietnia poprzez formularz:
https://docs.google.com/forms/d/1YU9raoCt3_9e0mI_TeDYPuEfhv9ZG7Nb0Xd-n9ROUyA/edit 

Uczestnicy otrzymają certyfikaty potwierdzające udział w konferencji.

Więcej informacji oraz rejestracja TUTAJ

Zagajając spotkanie zebranych przywitała kurator projektu, wiceprezes Solecznickiego Oddziału Rejonowego ZPL Andżeła Dajlidko, podkreślając, że celem nadrzędnym konferencji jest tworzenie atrakcyjnej, nowoczesnej i konkurencyjnej szkoły polskiej.

– Pojęcie konkurencyjności przede wszystkim jest rozumiane jako dążenie przez placówki edukacyjne do osiągnięcia jak najlepszych wyników nauczania oraz rywalizacji o miano najlepszej szkoły. W szkołach polskich ten cel jest poszerzony o kształtowanie osobowości, która będzie szczyciła się swoim pochodzeniem. Mam nadzieję, że konferencja, podczas której podzielimy się dobrymi doświadczeniami oraz omówimy trudności, jakie napotykamy w swojej codziennej pracy, okaże pozytywny wpływ na naszą codzienną pracę w szkole – mówiła Andżeła Dajlidko.

Owocnej pracy i treściwych obrad pedagogom życzył obecny na konferencji wiceprezes Solecznickiego Oddziału Rejonowego ZPL, wicemer rejonu solecznickiego Waldemar Ślizewski.

– Bardzo ważnym aspektem wychowania młodego pokolenia jest środowisko, które musi być motywujące dla ucznia. I tutaj po raz kolejny mamy wspólny udział, wspólną pracę, bo musimy zapewnić wymianę dobrego doświadczenia, zastosowanie innowacyjnych rozwiązań, umiejętnie połączyć współczesność i historię. Korzystając z okazji dziękuję Państwu za zastosowanie najnowszej wiedzy z zakresu edukologii, dydaktyki, pedagogiki, gdyż jest to nasza wspólna sprawa w kształceniu młodych ludzi – powiedział Waldemar Śliżewski.

Pierwszym prelegentem konferencji wystąpiła nauczycielka klas początkowych Gimnazjum im. Michała Balińskiego w Jaszunach Aneta Michalkiewicz, która mówiła o zachęceniu uczniów do nauki poprzez zastosowanie różnorodnych programów, technologii informacyjnych. Szkoła w Jaszunach szeroko korzysta z podręczników z Polski, jednak dużą uwagę kieruje na programy edukacyjne dostępne w internecie. Są to Vedliai, Genially, Wordwall, Classroomscreen, Emapamokos. Jednak najwięcej uwagi pedagog udzieliła gwo.pl, z którego sama najchętniej korzysta, jak też zachęca do tego innych nauczycieli.

Lilia Kutysz z Gimnazjum im. Jana Śniadeckiego w Solecznikach mówiła o roli szkoły w zachowaniu tożsamości narodowej, znaczeniu programów w wychowaniu patriotycznym. Analizując podręczniki, pedagog zauważyła, że nie jest w nich za dużo tematów na ten temat, w związku z czym nauczyciele muszą przedstawiać uczniom propozycje do czytania uzupełniającego.

Dobre praktyki w edukacji polonistycznej Gimnazjum w Ejszyszkach zaprezentowała polonistka Marzena Juchniewicz, której referat objął głównie udział dzieci i młodzieży w imprezach. Nauczycielka podkreślała wagę zaangażowania uczniów do organizacji przedsięwzięć, wciągnięciu do tego procesu rodziców, rodziny. Ważnym aspektem rozwoju mowy w języku polskim oraz poszerzeniu wiedzy na temat historii u dzieci i młodzieży mają wyjazdy do Polski.

Swego rodzaju przedłużeniem tematu wychowania patriotycznego uczniów poprzez udział w imprezach było przemówienie przedstawicielek Gimnazjum im. Ludwika Narbutta w Koleśnikach Zyty Jurgielewicz i Bożeny Piaskowskiej, które skoncentrowały się na edukacji regionalnej. Jako podstawę wychowania patriotycznego placówka obrała swoją Małą Ojczyznę, realizując projekty związane z analizą nazewnictwa wsi gminy koleśnickiej, sprzątania grobów żołnierzy Armii Krajowej, udziale w imprezach, związanych z upamiętnieniem imienia patrona szkoły Ludwika Narbutta.

Poważnym problemem współczesnej młodzieży staje się niechęć czytania książek. Jak zainteresować dzieci i młodzież do lektury, szczególnie szkolnej, mówiła nauczycielka Gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej w Białej Wace Aleksandra Bojarun, która zaproponowała swoim kolegom kreatywne podejście do czytania. Na czym ono polega? Otóż pedagog zauważyła, że uczniowie chętniej czytają i zapamiętują przeczytane tematy, kiedy robią to nie w szkole. Dla przykładu nauczycielka zasugerowała czytanie „Pana Tadeusza” w dworku w Wilkiszkach, „Chłopów” w muzeum w Białej Wace, „Wesela” Wyspiańskiego w bibliotece w Rudnikach. W przypadku jej uczniów, to miało nie tylko pozytywny wpływ na zapamiętanie treści, ale także na wzmocnienie więzi pomiędzy uczniami.

Osobnym tematem konferencji była współpraca pomiędzy polskimi placówkami oświatowymi rejonu solecznickiego. Dyrektorki Gimnazjów w Białej Wace i Butrymańcach Mirena Szostak i Teresa Sawiel zgodnie odznaczyły, że tej współpracy brak i należałoby ją rozwijać. Dobrym przykładem takich więzi podzieliła się lituanistka Gimnazjum im. Anny Krepsztul w Butrymańcach Rasytė Matulevičienė, przedstawiając przykłady siedmioletniej współpracy pomiędzy czterema szkołami, polegającej na spotkaniach i dzieleniem się dobrym doświadczeniem podczas corocznych konferencji. Zaczynając od 2017 roku podczas tego rodzaju spotkań zostało wygłoszonych ponad 60 referatów, które niewątpliwie zostały wykorzystane w pracy zaprzyjaźnionych placówek.

Ważnym aspektem konkurencyjności szkół polskich rejonu solecznickiego pozostaje poziom nauki języka państwowego. Jak zachęcić do jego nauki nie tylko podczas lekcji mówiła nauczycielka języka litewskiego w Gimnazjum im. Pawła Ksawerego Brzostowskiego w Turgielach Diana Jelmakaitė. Oprócz tradycyjnych lekcji do zadań nauczycielki należy organizowanie upamiętnienia litewskich świąt narodowych. Zamiast powszechnych koncertów, nauczycielka obrała przedstawienia i spektakle, wystawiane na podstawie utworów litewskich pisarzy i poetów. Zdaniem pedagoga, nie chodzi tu o umiejętności aktorskie uczniów, tylko o lepsze przyswajanie literatury, rozwój mowy, bezpośrednie obcowanie, a przede wszystkim, aby uczczenie świat państwowych nie stało się zwykłą formalnością. Owszem, jest to trudniejszy sposób organizowania imprezy, ale bardziej skuteczniejszy i ciekawszy zarówno dla nauczyciela, jak i dla uczniów.

Temat nauczania języka litewskiego był kontynuowany w referacie Jolanty Kodienė i Mariny Raudonienė ze Żłobka – Przedszkola „Bajka” w Solecznikach, których zadaniem jest skasowanie bariery językowej u dzieci, wychowujących się w środowiskach nielitewskich. Sukces takiej pracy nauczyciela zależy od kreatywności i fantazji nauczyciela, który nie tylko zachęciłby do nauki, ale też nauczył języka litewskiego. Z kolei jak w przedszkolaku rozwijać poczucie przynależności narodowej oraz miłości do kultury i języka polskiego mówiła Julia Andruszkiewicz.

Po wygłoszeniu referatów, uczestników konferencji czekała praca w grupach oraz bezpośrednie omówienie nurtujących tematów. Należy spodziewać się, że z przedsięwzięcia pedagodzy wynieśli cenną wiedzę, inspiracje i dobre wrażenia, które wykorzystają w swojej codziennej praktyce.

salcininkai.lt

„Dlaczego Taboryszki i dlaczego akurat te cztery osobistości? To ludzie, którzy pracowali i tworzyli na naszej ziemi. To trzej wyjątkowi duchowni i świecka kobieta – nasza Anna Krepsztul. Celem naszej wspólnoty jest zachowanie jej spuścizny, ale jednocześnie poszerzanie horyzontów i lepsze poznanie naszej ziemi. Dziś prelegenci przybliżą działalność osób duchownych i świeckich, ich światopoglądy i sposób życia, czasem nawet w bardzo trudnych wówczach warunkach na Wileńszczyźnie” – podczas otwarcia konferencji powiedział Henryk Danulewicz, prezes Wspólnoty Lokalnej w Taboryszkach „Taboryszki jak malowane”.

Konferencja ta, jak podkreślił, jest swego rodzaju zachętą do gromadzenia okruchów historii, faktów z życia ludzi, których znamy, o których słyszeliśmy lub znamy jedynie ze źródeł pisanych. „Nie można zapomnieć o światopoglądzie i działalności tych osobowości, należy zachować pamięć o nich, która byłaby zachętą do doskonalenia i kroczenia drogą do świętości” – mówił Danulewicz.

O. Marek Adam Dettlaff, franciszkanin, w swoim przemówieniu powitalnym wyraził radość, że była szkoła, w kórej teraz działa Centrum Wspólnoty w Taboryszkach i Muzeum Anny Krepsztul, służy edukacji i wierze.

Na konferencję do Taboryszek przybył wicemer rejonu solecznickiego Waldemar Śliżewski, wieloletnia mer rejonu wileńskiego, radna Maria Rekść, kierownik Wydziału Oświaty i Sportu Samorządu Rejonu Solecznickiego Regina Markiewicz, zastępca kierownika Wydziału Oświaty Samorządu Rejonu Wileńskiego Janina Klimaszewska, starosta Turgiel Edward Tyszkiewicz, dyrektor Centrum Kultury w Solecznikach Grażyna Zaborowska, księża, młodzież szkolna, nauczyciele, dyrektorzy szkół oraz mieszkańcy.

Patriarcha Wileńszczyzny

Pierwszy wygłoszony na konferencji referat poświęcony był księdzu prałatowi Józefowi Obrembskiemu (1906-2011) – Patriarchowi Wileńszczyzny. Ten wielce szanowany na Wileńszczyźnie duchowny swoją posługę kapłańską rozpoczął jeszce przed II wojną światową w Turgielach. Wojna była dla księdza pełna wyzwań: aresztowania, przesłuchania, cudowne uwolnienia. Był zmuszony opuścić Turgiele. Został przeniesiony do Mejszagoły i tam pozostał do końca swoich dni. Jak podkreśliła wygłaszająca referat Józefa Markiewicz, dyrektor Muzeum Prałata Obrembskiego w Mejszagole, Józef Obrembski to osoba niezłomna i wiena ideałom, dla której najważniejszymi filarami życia są wiara, miłość i nadzieja. Przesłuchiwany przez gestapo i wezwanydo składania zeznań przez władze sowieckie, nie zmienił swoich poglądów i dyplomatycznie i mądrze reagował na oskarżenia. Potajemnie udzielał sakramentów, przyjmował ludzi z całego Związku Sowieckiego i uczył ich katechizmu, potajemnie oczywiście, nielegalnie w oczach władzy, ale legalnie w oczach ludzi. Na zakończenie Markiewicz zacytowała słowa Obrembskiego: „Co jest dla nas dzisiaj ważne? Ważne są wszystkie formy bytu narodowego: mowa, śpiew, literatura, różna działalność twórcza, ale bardzo ważne jest, aby istniał solidny fundament, na którym to wszystko może stać, rozkwitać i nie zaniknąć. Tym fundamentem, tą opoką jest religia”. Przeżył 12 zmian politycznych i zdał sobie sprawę, że to, co najważniejsze, nigdy się nie zmienia.

Symbol wiary i patriotyzmu

Postać ks. Leona Żebrowskiego (1876-1953), który wspólnie z ks. Józefem Obrembskim pracował w parafii turgielskiej, i który jest symbolem wiary i patriotyzmu, przybliżył zebranym wicemer rejonu solecznickiego Waldemar Śliżewski. Podczas II wojny światowej Niemcy skazali ks. Leona Żebrowskiego na karę więzienia, a później ze względu na poglądy polityczne Sowieci zakazali mu posługi w Wilnie, dlatego został przeniesiony do Turgiel. Pod naciskiem władzy sowieckiej w 1950 roku musiał zmienić parafię i udał się do Ejszyszek. W swoich listach do znajomych zachęcał ich, aby nie rezygnowali z życia opartego na nauce Bożej. Było to bardzo żywe świadectwo wiary. W 1953 roku zmarł w Mejszagole.

„Ta osobowość była ściśle związana z naszą ziemią i prowadziła lokalną społeczność do przodu. Leon Żebrowski zawsze miał poczucie czasu, potrafił łączyć modlitwę i życie świeckie. Odrzucił to, co tymczasowe i był otwarty na wiarę katolicką i uczciwą pracę – powiedział wicemer Śliżewski. – Ks. Leon Żebrowski bronił własności prywatnej każdego człowieka, ponieważ był głęboko przekonany, że dobro osobiste jest wynikiem uczciwej i ciężkiej pracy, dlatego w czasach sowieckich jego poglądy mogły spowodować kłopoty”.

Wicemer podkreślił także, że podczas posługi w Ejszyszkach ks. Żebrowski spotkał się ks. Michałem Sienkiewiczem, który w latach powojennych planował wyjechać do Polski, ale po rozmowie z księdzem zdał sobie sprawę, że musi pozostać w ojczyźnie, bo tu też potrzebni są siłacze.

Zaczynał od Taboryszek

Ks. Tadeusz Krahel z Białegostoku opowiedział o bł. Michale Sopoćce i jego posłudze kapłańskiej. Ksiądz ten znany jest na całym świecie jako spowiednik św. Faustyny i Apostoł Miłosierdzia Bożego. Posługę kapłańską rozpoczął w Taboryszkach w 1914 roku. Był osobą o dojrzałej postawie patriotycznej. Jego ojciec walczył w powstaniu styczniowym, a sam Michał doświadczył represji ze strony rządu carskiego za swoje „nielegalne” nauczanie. Pracując w parafii taboryskiej zakładał szkoły, niektóre z nich są na terenie dzisiejszej Białorusi. Na przykład jedna z wiejskich szkół działała w domu Józefa Warzyńskiego w Taboryszkach, uczęszczało do niej ponad 100 uczni. W swoich listach ks. Michał Sopoćko pisał, że w parafii było ponad 1000 uczni w wieku do lat 15, dlatego starał się zakładać szkółki w każdej większej wsi, szukał nauczycieli, organizował zajęcia wieczorowe dla ludzi dorosłych. Z powodu swojej działalności patriotycznej i oświatowej był zmuszony potajemnie opuścić parafię w 1918 roku. Wyjechał do Warszawy. W latach 1934-1938 ks. Sopoćko był rektorem kościoła św. Michała w Wilnie, przy którym działał i klasztor sióstr bernardynek. W tym czasie poznał s. Faustynę Kowalską, która u niego spowiadała się. Początkowo kapłan krytycznie odniósł się do jej przeżyć religijnych i żądań związanych z kultem Miłosierdzia Bożego, więc kazał jej spisywać swoje wizje i przeżycia. Tak powstał „Dzienniczek” s. Faustyny Kowalskiej. W czasie II wojny światowej ukrywał się przed Niemcami u księdza w Czarnym Borze. W 1947 roku przeniósł się do Białegostoku i poświęcił się szerzeniu kultu Miłosierdzia Bożego. Ks. Michał Sopoćka zmarł 15 lutego 1975 r., został pochowany na cmentarzu parafialnym w Białymstoku. 28 września 2008 r. w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Białymstoku odbyła się beatyfikacja ks. Michała Sopoćki. Do tej świątyni zostały przeniesione szczątki błogosławionego.

Fenomen życia i twórczości 

Ostatni wygłoszony na konferencji referat poświęcony był znanej malarce Annie Krepsztul (1932-2007) z Taboryszek. O fenomienie jej życia i twórczości opowiedział ks. Henryk Naumowicz, który miał zaszczyt ją poznać, gdy pełnił posługę kapłańską w parafii taboryskiej.

Malarka ludowa Anna Krepsztul urodziła się w 20 lutego 1932 roku w Taboryszkach (rejon solecznicki). Spędziła tu całe swoje życie. Po śmierci w październiku 2007 roku spoczęła na miejscowym cmentarzu. Od najmłodszych lat zdradzała talent do sztuk plastycznych. Pierwszych lekcji rysunku udzielał jej ojciec Stanisław, plastyk z zamiłowania. Wspierał córkę w jej pasji. Anna nigdy nie uczyła się w szkole plastycznej, stan zdrowia pozwolił jej zdać tylko małą maturę. Gdy miała 10 lat, zdiagnozowano u niej nieuleczalną chorobę osteoporozę i gruźlicę kości. W ciągu 70 lat artystka doznała ponad 70 złamań kości, dodatkowo borykając się z cukrzycą i chorobą serca. Pomimo ciężkiej choroby przez całe życie malowała. Sztuka i malarstwo pozwoliły jej godnie do końca walczyć ze słabością i niewolą na wózku inwalidzkim.

Zostawiła po sobie bogatą spuściznę – ponad 3,5 tys. obrazów, które są dziś w prywatnych kolekcjach i galeriach, między innymi w Polsce, na Litwie, w USA, w Anglii, w Niemczech, we Francji, w Australii, w Kanadzie, w Watykanie oraz zdobią ściany wielu kościołów.

Wspólnota Taboryszek podjęła się pielęgnowania jej pamięci. Zobaczyć prace Anny Krepsztul można w działającym od 2008 roku w Taboryszkach Muzeum Anny Krepsztul. Jego wieloletnim kustoszem była siostra malarki Danuta Mołoczko, która odeszła do Pana w czerwcu 2021 roku.

„Ludzie przychodzili domu Anny niczym pielgrzymi. Świadczy to o wielkiej miłości braterskiej. Nie chcę mówić o jej biografii, ale o jej świętości. Świętość w Kościele jest dwojaka – za życia i po śmierci, kiedy zostaje ogłoszona beatyfikacja. Nie możemy w ten sposób mówić o Annie, gdyż nie mamy potwierdzenia jej świętości. Ale była to osobowość wszechstronnie zadziwiająca Słyszałem, jak biskup mówił o niej „święta męczennica”. Są to słowa pełne podziwu i szacunku, ukazujące podziw dla jej siły. W 1997 roku Halina Orzechowska napisała w liście do Anny, że jej ból trwa 50 lat, prawie pół wieku, koń by tego nie wytrzymał, ale ona mogła. Tak właśnie ludzie postrzegali Annę Krepsztul” – powiedział ks. Naumowicz.

Jego zdaniem, cierpienie malarki porównywane jest do cierpienia Chrystusa. Jest rodzajem oddzielenia od ludzi, a jednocześnie latarnią wskazującą drogę do Boga. Mieszkała w domu na uboczu wsi, niewidzialna dla innych, a jednocześnie była wielkim światłem, o którym dowiedział się cały świat. Malowanie było dla niej ucieczką od choroby i bólu. Cieszyła się, że ludzie poprzez jej obrazy mogą ją poznać i dostrzec piękno świata. Ks. Naumowicz stwierdził, że krzyż stał się jednostką miary jej twórczości, a ona sama była inspiracją dla odwiedzających ją osób.
Ks. Naumowicz podkreślił, że modlitwa i różaniec, którego nie wypuszczała z rąk w trudnych chwilach, były dla Anny Krepsztul chlebem powszednim.  W rękach zawsze miała pędzel i różaniec.

Inicjatywa wyniesienia na ołtarze

W czerwcu 2018 roku mieszkańcy Mejszagoły wystąpili z inicjatywą wyniesienia na ołtarze ks. prałata Józefa Obrembskiego. Podczas Mszy św. w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Mejszagole, w 7. rocznicę śmierci księdza prałata, starosta gminy mejszagolskiej Andrzej Adomajtis w imieniu parafian odczytał oświadczenie o inicjatywie rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego ks. Obrembskiego. Inicjatywę wyniesienia na ołtarze szanowanego na Wileńszczyźnie księdza prałata gorąco poparł Związek Polaków na Litwie. Osoby, które spotkały ks. Józefa Obrembskiego na swojej drodze życia, proszone są o przekazanie wszelkich świadectw.

Przed kilku laty mieszkańcy Wileńszczyzny wskazali też na potrzebę poruszenia kwestii wyniesienia Anny Krepsztul w poczet osób błogosławionych. Malarka była nagrodzona niezwykłym talentem bożym, jak też siłą ducha i ogromną wiarą w walce z niepełnosprawnością i chorobami. Od lat najmłodszych poznała trudy ogromnego cierpienia. Była męczennicą, a zarazem osobą ogromnej wiary i miłości do bliźniego.

Na zakończenie konferencji Henryk Danulewicz i Alina Mołoczko, kustosz Muzeum Anny Krepsztul, wręczyli wszystkim zebranym wykonane podczas warsztatów artystycznych pamiątkowe medale z inicjałami Anny Krepsztul, którymi podpisywała swoje obrazy.

Uczestnicy konferencji mieli też możliwość obejrzeć muzeum i zapoznać się z dorobkiem twórczym Anny Krepsztul oraz posłuchać akordeonistów ze Szkoły Muzycznej w Jaszunach.

Organizatorzy: Wspólnota Lokalna w Taboryszkach „Taboryszki jak malowane”

Partnerzy: Samorząd Rejonu Solecznickiego, Samorząd Rejonu Wileńskiego, Centrum Kultury Samorządu Rejonu Solecznickiego, Biblioteka Publiczna Samorządu Rejonu Solecznickiego, Podlaski Oddział Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”.

„Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło” J.6.12.

Program

Godz. 12.00 – Przywitanie gości, zapoznanie się z Muzeum Anny Krepsztul
Alina Mołoczko, Henryk Danulewicz

Godz. 12.20 – Uroczyste rozpoczęcie konferencji
Dziecięcy zespół Szkoły Muzycznej w Jaszunach
Marek Dettlaff, ojciec zakonny
Henryk Danulewicz, prezes Wspólnoty Lokalnej w Taboryszkach „Taboryszki jak malowane”

Godz. 12.45 – Ksiądz Prałat Józef Obrembski – Patriarcha Wileńszczyzny
Józefa Markiewicz, kustosz Muzeum Prałata Obrembskiego w Mejszagole

Godz. 13.05 – Ksiądz Leon Żebrowski – symbol wiary i patriotyzmu
Waldemar Śliżewski, wicemer rejonu solecznickiego

Godz. 13.30 – Zaczynał od Taboryszek. Kapłańska droga bł. ks. Michała Sopoćki
ks. Tadeusz Krahel

Godz. 14.00 – Charyzmat Anny Krepsztul
ks. dr Henryk Naumowicz

Godz. 14.20 – Film „Na czym polega fenomen Anny Krepsztul”
autor Henryk Danulewicz,
realizacja Zdzisław Palewicz jr

Podsumowane i zakończenie konferencji
Janina Klimaszewska, zastępca kierownika Wydziału Oświaty Samorządu Rejonu Wileńskiego

Organizatorzy: Wspólnota Lokalna w Taboryszkach „Taboryszki jak malowane”

Partnerzy: Samorząd Rejonu Solecznickiego, Samorząd Rejonu Wileńskiego, Centrum Kultury Samorządu Rejonu Solecznickiego, Biblioteka Publiczna Samorządu Rejonu Solecznickiego, Podlaski Oddział Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”

„Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło” J.6.12.

Program

Godz. 10.00 – Przywitanie gości, zapoznanie się z Muzeum Anny Krepsztul
Alina Mołoczko, Henryk Danulewicz

Godz. 10.20 – Uroczyste rozpoczęcie konferencji
Dziecięcy zespół Szkoły Muzycznej w Jaszunach
Marek Dettlaff, ojciec zakonny
Henryk Danulewicz, prezes Wspólnoty Lokalnej w Taboryszkach „Taboryszki jak malowane”

Godz. 10.45 – Ksiądz Prałat Józef Obrębski – Patriarcha Wileńszczyzny
Józefa Markiewicz, kustosz Muzeum Prałata Obrembskiego w Mejszagole

Godz. 11.05 – Ksiądz Leon Żebrowski – symbol wiary i patriotyzmu
Waldemar Śliżewski, wicemer rejonu solecznickiego

Godz. 11.30 – Zaczynał od Taboryszek. Kapłańska droga bł. ks. Michała Sopoćki
ks. Tadeusz Krahel

Godz. 12.00 – Charyzmat Anny Krepsztul
ks. dr Henryk Naumowicz

Godz. 12.20 – Film „Na czym polega fenomen Anny Krepsztul”
autor Henryk Danulewicz,
realizacja Zdzisław Palewicz jr

Podsumowane i zakończenie konferencji
Janina Klimaszewska, zastępca kierownika Wydziału Oświaty Samorządu Rejonu Wileńskiego

Organizatorzy: Wspólnota Lokalna w Taboryszkach „Taboryszki jak malowane”

Partnerzy: Samorząd Rejonu Solecznickiego, Samorząd Rejonu Wileńskiego, Centrum Kultury Samorządu Rejonu Solecznickiego, Biblioteka Publiczna Samorządu Rejonu Solecznickiego, Podlaski Oddział Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”

„Budżet obronny państwa to kluczowa i priorytetowa kwestia narodowego bezpieczeństwa, ale podczas jego formowania i zwiększania należałoby uwzględnić potrzeby i oczekiwania naszych obywateli. Szukając dodatkowych środków finansowych na obronność, trzeba zadbać o to, aby nie stałoby się to nieproporcjonalnym ciężarem dla naszych mieszkańców, a raczej rozwijałoby przemysł i tworzyło nowe miejsca pracy w sektorze obronnym” – otwierając konferencję powiedział Czesław Olszewski, poseł z ramienia AWPL-ZChR.

Rozwój przemysłu zbrojeniowego

O tym, jak ważne jest osiągnięcie konsensusu w sprawach finansowania obronności kraju podkreślił na konferencji Waldemar Tomaszewski, przewodniczący AWPL-ZChR. Podziękował dla premier Ingridy Šimonytė na zwołanie w poniedziałek konstruktywnego spotkania na ten temat z udziałem liderów partii parlamentarnych, przedstawicieli prezydenta, rządu, organizacji pozarządowych, biznesu i związków zawodowych.

Lider AWPL-ZChR zaznaczył, że stanowisko kierowanej przez niego partii w sprawie obronności jest bardzo konkretne i zostało ono wyrażone jeszcze dziesięć lat temu podczas podpisania wstępnego porozumienia obronnego partii parlamentarnych. Zostały wówczas uwzględnione dwie propozycje AWPL-ZChR: rozwijanie własnego przemysłu zbrojeniowego i nie powinno być napięć wewnętrznych, w tym dotyczących mniejszości narodowych. „Jeszcze dziesięć lat temu mówiliśmy o tym, że należy zwiększać finansowanie obronności, ale jeśli nie będziemy rozwijali własnego przemysłu zbrojeniowego, jeśli część pieniędzy nie wróci do naszego budżetu w postaci podatków, to pieniędzy na obronność będzie zawsze za mało – mówił Tomaszewski. – Oczywiście samolotów i czołgów nie damy rady wyprodukować, ale pancerniki to już tak, nie mówiąc już o amunicji, pociskach i wszelkiego rodzaju sprzęcie wojskowym, którego dzisiaj brakuje w Unii Europejskiej”.

Przeciw wprowadzaniu nowych podatków dla mieszkańców

Polityk dodał, że rozwój przemysłu zbrojeniowego na Litwie to również nowe miejsca pracy. Przedstawił też stanowisko partii w sprawie źródeł finansowania rozwoju obronności. Wcale to nie musi być, jak podkreślił, odbywać się kosztem mieszkańców, czym straszą litewscy politycy.

„Jesteśmy kategorycznie przeciw wprowadzaniu nowych podatków dla mieszkańców, ponieważ podatki na Litwie i tak są zbyt wysokie, i to jest fakt. Opodatkowanie stosunku pracy jest jedno z najwyższych w Europie” – zauważył polityk. Dodał też, że należałoby przywrócić zlikwidowaną od nowego roku ulgę podatkową dla zakładów gastronomicznych, „bo to ważny sektor naszej gospodarki i nie możemy go niszczyć”.

Mówiąc o zwiększeniu finansowania obronności, Tomaszewski wskazał na propozycję opodatkowania aktywów banków, którą partia przedstawiła jeszcze w 2019 roku. „Aktywa naszych banków wynoszą około 22 mld euro, jesli więc opodatkujemy je stawką w wysokości 0,2 proc, to już mamy 0,5 mln euro. W 2019 roku zaproponowaliśmy 0,4-procentową stawkę, ale po dyskusjach obniżyliśmy. Taki podatek istnieje w 6 krajach UE – to nie jest coś nowego – mówił Tomaszewski. – Banki też chyba są zainteresowane w tym, aby dołożyć się do obronności (...) Bo nie daj Boże, wybuchnie jakiś konflikt zbrojny, to najbardziej ucierpą finansowo banki”.

Bezprawne działania

Tomaszewski zwrócił uwagę na to, że podczas rozwiązywania priorytetowych kwestii obronnych nie powinno być żadnych napięć wewnętrznych, zarówno politycznych, jak i społecznych, w tym między władzą centralną a mniejszościami narodowymi. Wyraził też zaniepokojenie z powodu budowania napięcia przez szefów niektórych instytucji wokół szkolnictwa mniejszości narodowych.

„Niestety, ostatnio takie napięcie rośnie. Pomysł likwidowania szkół mniejszości narodowych, tym razem rosyjskich, zwiększa napięcie i nie przyczynia się do wzajemnego zrozumienia w społeczeństwie. Rozmawialiśmy o tym wczoraj na spotkaniu w rządzie, ale żadne media o tym nie wspomniały – mówił lider AWPL-ZChR. – Nie godzimy się na to, aby były likwidowane szkoły mniejszości narodowych. To bezprawne działania. To jest sprzeczne z naszymi międzynarodowymi zobowiązaniami. Jeszcze w 2000 roku  ratyfikowaliśmy Konwencję o ochronie mniejszości narodowych, której artykuł 22 dobitnie mówi, że nowe akty prawne nie mogą pogarszać istniejącej sytuacji mniejszości narodowych, również w dziedzinie oświaty. A te akty prawne, które teraz szykowane są przez ministerstwo oświaty, pogorszą sytuację, a to jest nie do przyjęcia i bezprawne”. Nawiązał też do ostatnich wyborów parlamentarnych i samorządowych, podczas których, jak podkreślił, były naruszone prawa wyborcze partii mniejszości narodowych.

Poparcie dla rolników

Kolejną ważną kwestią poruszoną na konferencji prasowej był protest rolników. „Popieramy i będziemy popierać rolników, ponieważ rolnictwo to ważna gałąź litewskiej gospodarki, generująca istotną część krajowego PKB” – powiedział Tomaszewski. Dodał, że jeszcze w grudniu osobiście rozmawiał z europejskim komisarzem ds. rolnictwa Januszem Wojciechowskim i jego zespołem politycznym, którzy popierają żądania rolników zarówno w kwestii łąk, jak i ekologii.

„Jeśli nie będziemy mieli silnego rolnictwa, nie będziemy mieli przyszłości” – podkreślił Tomaszewski.

Zagrożenia dla szkolnictwa mniejszości narodowych

O aktualnych zagrożeniach dla szkół mniejszości narodowych mówiła podczas konferencji Rita Tamašunienė, poseł na Sejm RL z ramienia AWPL-ZChR. Chodzi o ujawnione na początku tego roku pomysły resortu oświaty i samorządu stołecznego ws. zmian w szkołach mniejszości narodowych, w tym likwidowania szkół rosyjskojęzycznych. „Gdy panuje trudna sytuacja geopolityczna, a państwa europejskie, szczególnie bałtyckie, zmagają się z wyzwaniami, moim zdaniem, nie na czasie jest podnoszenie tematu szkół mniejszości narodowych. Przede wszystkim po raz kolejny skłócane jest społeczeństwo, zastraszane są osoby innych narodowości” – powiedziała Rita Tamašunienė.

Mówiąc o stołecznej władzy, posłanka wskazała na niemal samowolę jednego z wicemerów, który skierował do dyrekcji wileńskich szkół roczne zadania do wykonania. Niektóre z nich bezpośrednio celują w szkoły mniejszości narodowych. Otóż wskaźnik maturzystów w szkołach mniejszości narodowych, wybierających państwowy egzamin maturalny z języka litewskiego, ma wzrosnąć o co najmniej 10 proc. „Ale w polskich gimnazjach ten wskaźnik już teraz wynosi ponad 90 proc.!” – wskazała posłanka. Świadczy to o tym, jak podkreśliła, że opracowując zadania dla szkół, nie dokonano analizy, nie spytano ich kierowników o osiągnięcia maturzystów. Kolejny zamiar stołecznej władzy jest taki, aby od 1 września szkoły polsko-i rosyjskojęzyczne formowały też klasy litewskie. Tamašunienė zwróciła uwagę na to, że w każdej wileńskiej dzielnicy są przecież szkoły litewskie, a ponadto szkoły rosyjskie i polskie w Wilnie i tak są przepełnione. „Szkoły mniejszości narodowych nie mogą stać się zakładnikami wizji wicemera” – zaznaczyła.

„Życzyłabym, aby osoby zajmujące odpowiednie stanowiska kierownicze, pełniły swoje obowiązki w sposób klarowny i jasny dla wszystkich, aby był prowadzony dialog społeczny i nie były tworzone niepotrzebne napięcia, niepokoje, bo wspólnoty nie będą się na to godzić” – powiedziała Tamašunienė. Dodała, że szkoły mniejszości narodowych to szkoły państwowe i realizują politykę oświatową Ministerstwa Oświaty, Nauki i Sportu RL. „Mówiąc więc o jakości nauczania, musimy szukać innych rozwiązań, a nie straszyć i wprowadzać drastyczne środki, które prowadzą donikąd i powodują niepotrzebne napięcia. I znów wracamy do poruszonej na początku kwestii – bezpieczeństwa, obronności i zadowolenia ze swojego państwa” – mówiła poseł Rita Tamašunienė.

Podsumowując temat Czesław Olszewski powiedział: „Mniejszości narodowe to nasi obywatele, którzy mają prawo do bycia wysłuchanym i udziału w podejmowaniu decyzji, więc zamykanie szkół bez ich zgody i radzenia się byłoby dyskryminujące i wręcz aroganckie. To byłby znak, że nasze państwo nie troszczy się o prawa i interesy mniejszości narodowych. To może wywołać nieufność i protesty”.

Konferencję zainaugurował dyrektor gimnazjum pan Marian Kuzborski. Uczestników konferencji powitała i pozdrowiła pani Alina Jakonis, zastępca kierownika wydziału oświaty i sportu w rejonie trockim. Pani Alina życzyła wszystkim ciepłego obcowania oraz treściwej i ciekawej pracy.

Celem konferencji była konstruktywna wymiana poglądów, doświadczeń, osiągnięć i refleksji dotyczących wychowania oraz kształcenia uczniów w polskich placówkach oświatowych w rejonach trockim, wileńskim, solecznickim i mieście Wilno.

Podczas konferencji swe doświadczenia oraz poglądy przedstawiali dyrekcja, nauczyciele i wychowawcy z Gimnazjum w Trokach, Liceum im. Adama Mickiewicza w Wilnie, Gimnazjum im. Longina Komołowskiego w Połukniu, Gimnazjum „Versmės” w Landwarowie, Szkoły Podstawowej w Szumsku, Gimnazjum im. Konstantego Parczewskiego w Niemenczynie, Gimnazjum im. Anny Krepsztul w Butrymańcach, Gimnazjum im. Św. Jana Bosko w Jałówce, Gimnazjum im. Ferdynanda Ruszczyca w Rudominie, Gimnazjum im. Jana Śniadeckiego w Solecznikach, Gimnazjum im. Św. Rafała Kalinowskiego w Niemieżu, Gimnazjum im. Stanisława Moniuszki w Kowalczukach, Gimnazjum im. Św. Urszuli Ledóchowskiej w Czarnym Borze, Wileńskiej Szkoły w Lazdynai.

Każdy dyrektor i nauczyciel chcą by ich szkoła była dla dzieci terenem startu do sukcesu życiowego. A to, jak wiemy, najefektywniej się odbywa w języku ojczystym, na fundamencie ojczystej kultury i tradycjach. By owocować – drzewo potrzebuje mocnych korzeni, człowiek – oparcia w dorobku narodu. Dopiero potem może przenikać i poznawać inne języki i tradycje. Potrafi też je uszanować, o ile od dziecka nauczony jest szanować język matki i ojca. Te i inne zagadnienia były poruszane na konferencji regionalnej. Wiele się mówiło o sukcesach, powodzeniach, ale też i o porażkach, przeszkodach.

Po wysłuchaniu odczytów prelegentów odbyła się praca w grupach dyskusyjnych, a na podstawie omówionych zagadnień dokonano refleksji konferencji:

1. Wiedza, umiejętności, kompetencje – to wartości, które przekazać młodemu człowiekowi mają szkoła i rodzina.
2. Wychowanie patriotyzmu – to kształtowanie zachowania, światopoglądu, moralności, wpajanie i utrwalanie norm etycznych i estetycznych.
3. Nauczanie i integracja przedmiotowa są częścią procesu dydaktyczno - wychowawczego.

Moderowała przebieg konferencji Wincenta Dziugiewicz, wicedyrektor Gimnazjum w Trokach.

W imieniu społeczności gimnazjalnej składamy wyrazy podziękowania Dyrekcji, Nauczycielom oraz Wychowawcom za serdeczny, pouczający i nader aktywny udział podczas konferencji. Dzięki pomocy i wsparciu rodaków z Polski, a mianowicie Instytutowi Rozwoju Języka Polskiego im. świętego Maksymiliana Marii Kolbego, Stowarzyszeniu „Wspólnota Polska” Gimnazjum w Trokach mogło zorganizować konferencję regionalną na wysokim poziomie.

Wincenta Dziugiewicz
wicedyrektor Gimnazjum w Trokach