Jeden z najbardziej absurdalnych argumentów, przytaczany przeciwko omawianej ustawie – konik feminizmu. Niektóre osoby głoszą, że podobno kobieta ma prawo sama podejmować decyzje w sprawach swojego dziecka/ciała/przyszłości, dlatego nie można zakazywać aborcji. Innymi słowy, trzeba pozwolić kobiecie niszczyć siebie, ranić swoje ciało i ducha. I to rzekomo nazywane jest feminizmem.

Muszę podkreślić, że w ciągu czterech lat studiów na Uniwersytecie Wileńskim wgłębiałam się zarówno w historię i rozwój feminizmu, jak i badałam aktualną sytuację kobiet. Mogę więc powiedzieć, że istotą feminizmu są stosunki mocy. Kobiety przez wiele lat były uciskane przez mężczyzn, cierpiały prześladowania, nie miały praw, nie mogły się realizować. A co najbardziej smutne – kobiety nie mogły wyrazić swoich uczuć, doświadczeń, opinii. Kobieta była tym, czym się rządzi, co obrazuje, na co wpływa i jaką ją we wszelaki sposób tworzył męski światopogląd. Tymczasem feminizm dąży do równości płci. Jednym z najważniejszych jego zadań, w mojej opinii, nawet obecnie, jest przede wszystkim wyzwolenie kobiety z sideł opinii publicznej, lęków, stereotypów, nastawień.

Dlaczego wspomniałam te czynniki? Bo myślę, że właśnie nimi kobieta w naszych czasach jest nadto zastraszana. A najbardziej kobiety boją się zadań związanych z macierzyństwem. Na przykład, młoda dziewczyna, która zaszła w ciążę jeszcze ucząc się w szkole, jedyne, co wokół słyszy, to: „Zmarnowałaś sobie życie, niczego nie osiągniesz, nie skończysz nauki, popełniłaś okropny błąd, źle skończysz". Czy taka dziewczyna może nie bać się macierzyństwa? Dlaczego zwolennicy feminizmu nie myślą o takich uciskanych, przygnębionych dziewczynach, które są ciągle przez kogoś nękane? Czy nie warto w końcu zmienić podejście do macierzyństwa, a nie toczyć bezsensowne walki z przepisami projektu ustawy o ochronie życia w fazie prenatalnej?

Kobiecość, a tym samym feminizm, w naszym kraju nigdy nie będą triumfować, jeżeli nie będzie pojęta waga macierzyństwa. A macierzyństwo dla wielu kobiet i dziewcząt jest po prostu przerażające. Przecież teraz wydaje się, że bycie kobietą – to uwodzenie mężczyzn, używanie dużej ilości kosmetyków, nabywanie stosów ubrań, torebek, butów na każdy sezon. Reklama i kultura konsumencka tak wypaczyły kobiecość, że bycie matką staje się niemal wstydem.

Nietrudno zauważyć, że dla wadliwych celów komercyjnych stworzone reklamy wszczepiają nowe fobie. Kobiety boją się ciąży, ponieważ mogą przytyć; boją się wychowywać dziecko, bo zabraknie czasu na zabiegi kosmetyczne. Kobiety muszą ciągle czytać czasopisma, przestrzegać diety, uprawiać sport, chodzić po sklepach i tak w nieskończoność. Macierzyństwo? Przecież na nie po prostu nie ma czasu!

Dlatego, wydaje mi się, prawdziwym celem feminizmu jest uwolnienie kobiety od stereotypów, wadliwych opinii otoczenia, zezwolenie jej myśleć i podejmować decyzje samodzielnie. Głównym problemem obecnie jest to, że myślenie kobiety jest naruszone, oparte na stereotypach, konsumpcjonizmie, przedmiotowości. A instynktowna, prawdziwa i istotna natura kobiety jest wypaczona.

A jeżeli feminizm rozpoczął się jako ruch, który dąży do wolności kobiet w tworzeniu, myśleniu i autentycznej egzystencji, to powinien najpierw zmierzyć się z kulturą przedmiotowości, materializacją, nieograniczoną konsumpcją. Bo wszystkie nowoczesne kobiety niszczy nie macierzyństwo, a nieumiarkowanie w zakupach, wyczerpanie poprzez diety, zaburzenia odżywiania, uporczywe lęki przed byciem grubą, brzydką, nieseksualną, niepożądaną i tak dalej. A jeśli kobieta w ciąży nie chce zostać matką i postanawia zabić zapoczątkowane życie, to znaczy, że przede wszystkim boi się być kobietą, że naruszona jest jej osobowość. Dlatego myślę, że ci, którzy są świadomi znaczenia feminizmu i głoszą, że są zwolennikami tego ruchu, powinni najpierw pomóc kobiecie w pozbyciu się nieuzasadnionych obaw, w uleczeniu swych dusz i odkryciu kobiecości oraz tworzeniu nowego podejścia do macierzyństwa.

Gintarė Pugačiauskaitė

www.L24.lt