Wideokonferencje w sądach państw UE – Ministerstwo Sprawiedliwości liderem projektu

2016-09-09, 16:42
Oceń ten artykuł
(0 głosów)
Wideokonferencje w sądach państw UE – Ministerstwo Sprawiedliwości liderem projektu Fot.ms.gov.pl

Co zrobić, jeśli ważny świadek, w sprawie cywilnej lub karnej, mieszka np. w Londynie i z różnych względów nie może przyjechać na proces do Warszawy czy Rzeszowa? Jak poradzić sobie z dostarczeniem za granicę groźnego więźnia, którego chce przesłuchać sąd w innym kraju? Czym skusić zagranicznego specjalistę, by znalazł czas na daleką podróż i w innym państwie wystąpił jako biegły sądowy? Najprostsza odpowiedź brzmi: przeprowadzić sądową wideokonferencję.

Ministerstwo Sprawiedliwości jest jednym z liderów unijnego projektu mającego na celu promocję stosowania wideokonferencji w postępowaniach transgranicznych - czyli takich, gdy uczestnicy postępowania pochodzą przynajmniej z dwóch krajów. W siedzibie ministerstwa spotkali się (w piątek 8 września 2016 r.) eksperci z Austrii, Belgii, Chorwacji, Estonii, Włoch i Polski. Realizują projekt skierowany m.in. do sędziów, prokuratorów, adwokatów, radców prawnych, biegłych, świadków i tłumaczy.

Raport w listopadzie

Podczas roboczej sesji pracowano nad raportem, który w listopadzie 2016 r. znajdzie się na europejskim portalu e-sprawiedliwość (e-justice.europa.eu), a przez Ministerstwo Sprawiedliwości zostanie przekazany do wszystkich sądów w Polsce.

Raport pokaże przykładowe sprawy cywilne i karne wskazane do przesłuchań na odległość. Powstanie też praktyczny przewodnik wskazujący „krok po kroku”, jak zorganizować wideokonferencję – od złożenia wniosku po końcowe sprawozdanie. Ministerstwo Sprawiedliwości jest koordynatorem prac nad taką instrukcją.

Sądy na łączach

W ramach projektu prowadzone są w sądach testy połączeń transgranicznych. W Polsce przeprowadza je Sąd Okręgowy w Warszawie. Przygotowywane są również zalecenia dla państw unijnych określające wspólne wymogi dla sprzętu do wideokonferencji. Tak by łączenie się między sądami w różnych krajach przebiegało bez zakłóceń technicznych. Ważne jest też opracowanie jednolitego dla całej Unii Europejskiej formularza wniosku o sądową wideokonferencję.

Całością przedsięwzięcia kieruje Austria, która z myślą o swych sądach krajowych stworzyła centralny system rezerwowania wideokonferencji. Dostęp do systemu mają wszystkie austriackie sądy. Mogą one w ten sposób zamawiać sale rozpraw wyposażone w odpowiedni sprzęt. Natomiast Polskę zaproszono do unijnego projektu jako jednego z liderów informatyzacji wymiaru sprawiedliwości, czego przykładem jest wdrażanie nagrywania rozpraw (e-protokół).

Prawo a praktyka

Prawo wspólnotowe od dość dawna daje możliwość stosowania w krajach członkowskich wideokonferencji w sprawach transgranicznych. Wśród podstaw prawnych wymienić można konwencję z 2000 r. o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami UE, rozporządzenie Rady Europejskiej z 2001 r. w sprawie współpracy państw członkowskich przy przeprowadzaniu dowodów w sprawach cywilnych lub handlowych oraz pochodzącą z tego samego roku decyzję ramową Rady w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym.

W praktyce wideokonferencje nie są jednak wykorzystywane w wystarczającym stopniu. Dotyczy to większości krajów Wspólnoty. W Polsce stosuje się obecnie tę metodę przesłuchań w przypadku około 40-50 spraw rocznie. Odpowiednim sprzętem dysponuje już połowa sądów cywilnych. Stopniowo będzie on instalowany również w sądach karnych. Zakłada się, że do końca 2019 r. w każdym polskim sądzie znajdą się urządzenia do wideokonferencji.

Przesłuchania na odległość

Przesłuchania na odległość znacznie ułatwiają prowadzenie spraw transgranicznych i obniżają ich koszty. Dzięki wideokonferencjom sądy zyskują większą elastyczność w wyznaczaniu terminów przesłuchań świadków, pokrzywdzonych czy biegłych z innych państw. Jest to również metoda wygodniejsza dla samych uczestników postępowania, gdyż nie wymaga podróży. Wideokonferencje mogą być tłumaczone, a miejscem przesłuchania nie musi być sąd. Świadek przy wykorzystaniu przenośnego sprzętu może zeznawać np. w szpitalu lub placówce dyplomatycznej. Możliwe jest również prezentowanie dokumentów.

Dobro dzieci i bezpieczeństwo

Wideokonferencje to instrument szczególnie przydatny np. w przypadku spraw dotyczących sporów o opiekę nad dzieckiem, gdy strony przebywają w różnych krajach. Wykorzystanie technologii wideo przyśpiesza i usprawnia postępowanie w takich wrażliwych przypadkach, co jest szczególnie istotne dla dobra dzieci.

Wideokonferencje ułatwiają też przesłuchanie w sprawach transgranicznych niebezpiecznych więźniów - nie trzeba ich konwojować za granicę.

Inny aspekt to wykorzystanie wideokonferencji do przesłuchiwania świadków zastraszanych i takich, którzy ze względu na swoje bezpieczeństwo potrzebują szczególnej ochrony. Podczas przesłuchania na odległość dzięki zaawansowanej technice łatwiej chronić tożsamość.

Podsumowanie w Wiedniu

Program promujący wideokonferencje w sądownictwie krajów Unii Europejskiej zostanie w październiku podsumowany na spotkaniu w Wiedniu. W przyszłości, również dzięki aktywnym działaniom Ministerstwa Sprawiedliwości, projekt może być rozszerzony na państwa spoza Wspólnoty, takie jak Norwegia, Islandia i Ukraina.

Na podst. ms.gov.pl

Dodaj komentarz

radiowilnowhite

EWANGELIA NA CO DZIEŃ

  • 29 marca 2024 

    Wielki Piątek

    J 18, 1-19, 42

    Słowa Ewangelii według świętego Jana

    Jezus udał się z uczniami za potok Cedron, do znajdującego się tam ogrodu. I wszedł do niego On i Jego uczniowie. Judasz, Jego zdrajca, też znał to miejsce, gdyż Jezus często spotykał się tam ze swymi uczniami. Judasz więc przybył tam wraz z oddziałem żołnierzy oraz służącymi wyższych kapłanów i faryzeuszów, zaopatrzonymi w pochodnie, lampy i broń. Ponieważ Jezus wiedział o wszystkim, co Go spotka, wyszedł im naprzeciw i zapytał: „Kogo szukacie?”. Odpowiedzieli Mu: „Jezusa z Nazaretu”. Wtedy On powiedział: „Ja jestem”. A wśród nich znajdował się Judasz, Jego zdrajca. Kiedy zaś usłyszeli: „Ja jestem”, cofnęli się i upadli na ziemię. Zapytał ich więc powtórnie: „Kogo szukacie?”. A oni zawołali: „Jezusa z Nazaretu”. Wówczas Jezus im rzekł: „Powiedziałem wam, że Ja jestem. Skoro więc Mnie szukacie, pozwólcie im odejść”. Tak miały się spełnić słowa, które wypowiedział: „Nie utraciłem nikogo z tych, których Mi powierzyłeś”. Wtedy Szymon Piotr, który nosił miecz, wydobył go i uderzył sługę najwyższego kapłana i odciął mu prawe ucho. Sługa zaś nazywał się Malchos. Jezus zwrócił się do Piotra: „Schowaj miecz do pochwy! Czy nie mam wypić kielicha, który podał Mi Ojciec?”. Żołnierze więc ze swym dowódcą oraz słudzy żydowscy pochwycili Jezusa, związali Go i zaprowadzili najpierw do Annasza, teścia Kajfasza, który sprawował w owym roku urząd najwyższego kapłana. To właśnie Kajfasz poradził Żydom: „Lepiej przecież, aby jeden człowiek umarł za naród”. Tymczasem za Jezusem podążał Szymon Piotr oraz jeszcze inny uczeń. Uczeń ten był znany najwyższemu kapłanowi, dlatego wszedł z Jezusem aż na dziedziniec pałacu najwyższego kapłana. Piotr natomiast pozostał na zewnątrz przy bramie. Ten inny uczeń, znany najwyższemu kapłanowi, wrócił jednak, porozmawiał z odźwierną i wprowadził Piotra do środka. A służąca odźwierna zapytała Piotra: „Czy i ty jesteś jednym z uczniów tego człowieka?”. On odpowiedział: „Nie jestem”. A wokół rozpalonego na dziedzińcu ogniska stali słudzy oraz podwładni najwyższego kapłana i grzali się, bo było chłodno. Także Piotr stanął wśród nich i grzał się. Najwyższy kapłan postawił Jezusowi pytanie o Jego uczniów oraz o Jego naukę. Jezus mu odpowiedział: „Ja otwarcie przemawiałem do ludzi. Zawsze nauczałem w synagodze i świątyni, gdzie się gromadzą wszyscy Żydzi. Niczego nie powiedziałem w ukryciu. Dlaczego więc Mnie wypytujesz? Zapytaj tych, którzy Mnie słuchali, o czym ich uczyłem; oni wiedzą, co im powiedziałem”. Po tych słowach jeden ze stojących tam sług wymierzył Jezusowi policzek, mówiąc: „W taki sposób odpowiadasz najwyższemu kapłanowi?”. Jezus mu odrzekł: „Jeśli źle coś powiedziałem, to udowodnij, co było złe, a jeśli dobrze, to dlaczego Mnie bijesz?”. Następnie Annasz odesłał związanego Jezusa do najwyższego kapłana Kajfasza. Tymczasem Piotr stał na dziedzińcu i grzał się. Wtem zapytano go: „Czy i ty jesteś jednym z Jego uczniów?”. A on zaprzeczył, stwierdzając: „Nie jestem”. Jeden ze sług najwyższego kapłana, krewny tego, któremu Piotr odciął ucho, zwrócił się do niego: „Czyż nie widziałem cię razem z Nim w ogrodzie?”. Piotr jednak znowu zaprzeczył i zaraz kogut zapiał. Wczesnym rankiem przeprowadzono Jezusa od Kajfasza do pretorium. Oskarżyciele nie weszli jednak do pretorium, aby się nie skalać i móc spożyć wieczerzę paschalną. Dlatego też Piłat wyszedł do nich i zapytał: „Jakie oskarżenie wnosicie przeciwko temu człowiekowi?”. Oni odpowiedzieli: „Nie wydalibyśmy Go tobie, gdyby On nie był złoczyńcą”. Piłat im odparł: „Zabierzcie Go sobie i osądźcie zgodnie z waszym prawem”. Wówczas Żydzi rzekli: „Nam nie wolno nikogo zabić”. Tak miała wypełnić się zapowiedź Jezusa, w której zaznaczył, jaką poniesie śmierć. Piłat więc znowu wrócił do pretorium, przywołał Jezusa i zapytał Go: „Czy Ty jesteś królem Żydów?”. Jezus rzekł: „Mówisz to od siebie, czy też inni powiedzieli ci to o Mnie?”. Wówczas Piłat powiedział: „Czyż ja jestem Żydem? To Twój naród i wyżsi kapłani wydali mi Ciebie. Co zrobiłeś?”. Jezus odpowiedział: „Moje królestwo nie jest z tego świata. Gdyby moje królestwo było z tego świata, moi podwładni walczyliby, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś moje królestwo nie jest stąd”. Wówczas Piłat rzekł Mu: „A więc jesteś królem”. Jezus odparł: „To ty mówisz, że jestem królem. Ja urodziłem się i przyszedłem na świat po to, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, jest mi posłuszny”. Wtedy Piłat rzekł do Niego: „A cóż to jest prawda?”. I gdy to powiedział, znowu wyszedł do Żydów, stwierdzając wobec nich: „Ja nie znajduję w Nim żadnej winy. Jest zaś u was zwyczaj, że uwalniam wam kogoś na święto Paschy. Chcecie więc, abym wam wypuścił na wolność króla Żydów?”. Ponownie zaczęli wołać: „Nie Jego, ale Barabasza!”. A Barabasz był przestępcą. Wówczas Piłat zabrał Jezusa i kazał ubiczować. A żołnierze spletli koronę z cierni i włożyli na Jego głowę. Narzucili Mu purpurowy płaszcz, podchodzili do Niego i mówili: „Bądź pozdrowiony, królu Żydów”. Bili Go też po twarzy. Piłat zaś znowu wyszedł na zewnątrz i oznajmił im: „Oto wyprowadzam Go do was, abyście wiedzieli, że nie znajduję w Nim żadnej winy”. I Jezus wyszedł na zewnątrz w cierniowej koronie i purpurowym płaszczu. Wtedy Piłat powiedział do nich: „Oto człowiek!”. Gdy wyżsi kapłani i słudzy zobaczyli Go, zaczęli krzyczeć: „Ukrzyżuj! Ukrzyżuj!”. Piłat im odparł: „Weźcie Go i sami ukrzyżujcie! Ponieważ ja nie znajduję w Nim żadnej winy”. Żydzi mu odpowiedzieli: „My posiadamy Prawo i zgodnie z Prawem powinien umrzeć, gdyż uznał się za Syna Bożego”. Gdy Piłat usłyszał ten zarzut, bardzo się przestraszył. Wrócił ponownie do pretorium i zapytał Jezusa: „Skąd pochodzisz?”. Lecz Jezus nie dał mu żadnej odpowiedzi. Wtedy Piłat rzekł do Niego: „Nie chcesz ze mną rozmawiać? Czy nie wiesz, że mam władzę Cię uwolnić i mam władzę Cię ukrzyżować?”. Jezus mu odpowiedział: „Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdybyś nie otrzymał jej z góry. Stąd większy grzech popełnił ten, kto wydał Mnie tobie”. Od tej chwili Piłat usiłował Go uwolnić, lecz Żydzi zaczęli głośno wołać: „Jeśli Go wypuścisz, przestaniesz być przyjacielem cesarza. Kto bowiem uznaje siebie za króla, przeciwstawia się cesarzowi”. Kiedy Piłat usłyszał te słowa, polecił wyprowadzić Jezusa na zewnątrz i posadzić na ławie sędziowskiej, znajdującej się na miejscu zwanym Lithostrotos, a w języku hebrajskim Gabbata. Był to zaś dzień przygotowania Paschy, około godziny szóstej. Następnie Piłat rzekł do Żydów: „Oto wasz król!”. Ci natomiast zakrzyknęli: „Precz! Precz! Ukrzyżuj Go!”. Piłat więc ich zapytał: „Waszego króla mam ukrzyżować?”. Wyżsi kapłani odpowiedzieli: „Nie mamy króla oprócz cesarza”. Wtedy Piłat wydał Go im na ukrzyżowanie. Oni zaś zabrali Jezusa. A Jezus, dźwigając krzyż dla siebie, przyszedł na tak zwane Miejsce Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. Tam Go ukrzyżowano, a wraz z Nim – z jednej i drugiej strony – jeszcze dwóch innych; Jezusa zaś w środku. Piłat kazał też sporządzić i umieścić na krzyżu tytuł kary, a było napisane: „Jezus Nazarejczyk, król Żydów”. Wielu Żydów czytało ten napis, ponieważ miejsce ukrzyżowania Jezusa znajdowało się blisko miasta i był on sporządzony w języku hebrajskim, łacińskim i greckim. Wyżsi kapłani żydowscy mówili więc Piłatowi: „Nie pisz «król Żydów», lecz: «To On powiedział: Jestem królem Żydów»”. Piłat jednak odparł: „To, co napisałem, napisałem”. Żołnierze po ukrzyżowaniu Jezusa zabrali Jego tunikę i płaszcz, który podzielili na cztery części – dla każdego żołnierza po jednej. Tunika nie była szyta, lecz z góry na dół cała tkana. Dlatego też postanowili wspólnie: „Nie rozrywajmy jej, lecz losujmy, do kogo ma należeć”. Tak miało wypełnić się Pismo: „Podzielili między siebie moje ubrania i o moją szatę rzucili los”. To właśnie uczynili żołnierze. Przy krzyżu Jezusa stała zaś Jego Matka, siostra Jego Matki, Maria, żona Kleofasa oraz Maria Magdalena. Gdy Jezus zobaczył Matkę i stojącego obok ucznia, którego miłował, zwrócił się do Matki: „Kobieto, oto Twój syn”. Następnie rzekł do ucznia: „Oto twoja Matka”. I od tej godziny uczeń przyjął Ją do siebie. Potem Jezus, wiedząc, że już wszystko się dokonało, aby wypełniło się Pismo, rzekł: „Pragnę”. A znajdowało się tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę nasączoną octem i podano Mu do ust. Kiedy Jezus skosztował octu, powiedział: „Wykonało się”; po czym skłonił głowę i oddał ducha. Ponieważ był to dzień przygotowania Paschy, i aby ciała nie wisiały na krzyżach w szabat – był to bowiem uroczysty dzień szabatu – Żydzi poprosili Piłata o połamanie nóg skazańcom i usunięcie ich. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie pierwszemu, a potem drugiemu, którzy byli z Nim ukrzyżowani. Gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że On już nie żyje, nie połamali Mu goleni, natomiast jeden z żołnierzy włócznią przebił Jego bok, z którego zaraz wypłynęła krew i woda. O tym daje świadectwo ten, który to widział, a jego świadectwo jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy uwierzyli. Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: „Nie będziecie łamać jego kości”. Pismo mówi też w innym miejscu: „Będą patrzeć na Tego, którego przebili”. Po tym wszystkim Józef z Arymatei, który był uczniem Jezusa, lecz ukrytym z obawy przed Żydami, poprosił Piłata, aby mógł zabrać ciało Jezusa. Gdy Piłat wyraził zgodę, przyszedł i wziął Jego ciało. Przybył także Nikodem, który po raz pierwszy zjawił się u Jezusa nocą. On przyniósł około stu funtów mirry zmieszanej z aloesem. Zabrali oni ciało Jezusa i zgodnie z żydowskim zwyczajem grzebania owinęli je w płótna wraz z wonnościami. W miejscu ukrzyżowania znajdował się ogród, w ogrodzie zaś nowy grobowiec, w którym jeszcze nikt nie był pochowany. Tam więc, ponieważ grobowiec był blisko, złożono ciało Jezusa ze względu na żydowski dzień przygotowania.

    Czytaj dalej...
 

 

Miejsce na Twoją reklamę
300x250px
Lietuva 24Litwa 24Литва 24Lithuania 24