Jeszcze przed świętami Parlamentem Europejskim wstrząsnęła największa w dziejach tej instytucji (uważanej przez wielu jej członków za „świątynię demokracji”) afera korupcyjna, jaka z racji na swój zasięg, wartość precjozy, którymi korumpowano wysokich unijnych polityków, została wkrótce okrzyknięta jako Katargate.

W grudniu ubiegłego roku elity naszego kraju raz jeszcze reanimowały temat budowy w Wilnie pomnika pierwszemu prezydentowi Litwy Antanasowi Smetonie. Odchodzący ze stanowiska włodarz stolicy Remigijus Šimašius projekt poparł, a magistrat nawet miejsce wytypował pod przyszły obelisk – skwer naprzeciwko Teatru Starego, a używając historycznego nazewnictwa, Teatru na Pohulance.

Za nami Noc Sylwestrowa. Pierwsza po kilku pandemicznych latach bez ograniczeń sanitarnych. Przynajmniej u nas w Europie. Bawiono się więc u Starej Damy na umór.

Kończy się rok 2022. Zwykle w tym czasie podsumowujemy osiągnięcia, jakie poczyniliśmy w jego trakcie. My w tej rubryce, tradycyjnie już niejako, zbilansujemy rok na wesoło. Przynajmniej raz w roku warto przecież pośmiać się nad głupotami tego świata.

Uff, jakby tu zacząć ten list. Może, drogi święty Mikołaju? Upss, co to ja całkiem już zwariowała. Jaki święty, toż to za te słowo komisarz Dalli gotowa mnie gilotyną zdekapitować. Jest tak nacechowane religijnie, że nie daj... Budda. Toż to byłby arcyjaskrawy wręcz przykład sprzeczności z naszą polityką świeckości państwa. Coś mi głowa nie pracuje z samego rana, chyba musiałam coś niestrawnego zjeść na śniadanie. No, dobrze to może, drogi Herr Mikołaju. Hmm. Już lepiej. Ale i tak upss, po raz drugi. „Pan” też nie może być, jest to tak męskie słowo, że aż szkoda byłoby patrzeć na taką Conchitę Wurst, która tyle wysiłku włożyła w siebie, by swój maskulinum choć trochę zdławić. Pewnie rozpłakała się by, gdyby usłyszała te straszne i jakże stereotypowe słowo, które na dodatek jest też w krzyczącej wręcz niezgodzie z naszym paradygmatem o neutralności płciowej Europy. Cholera, Donnerwetter, to jak wtedy odezwać się do tego starca z północy? Może po prostu, drogi Mikołaju? A co? Swojsko, protekcjonalnie, akurat w naszym liberalnym stylu. Ech, upss, po raz trzeci. Przecież Mikołaj to tak wyraziście kościelne słowo, jak u nas demokratów imię Róża, które zawsze się kojarzy z towarzyszką Luksemburg. Ale, do stu beczek punchu (tyle w miesiąc wypija mój przesławny poprzednik Jean Claude Juncker), jak do tego brodatego starca mam się w końcu odezwać, skoro każda dotychczasowa odzywka jest sprzeczna z naszymi wartościami i naszą unijną polityką? Ahaaa, już wiem. Jak najprościej, czyli po proletariacku: drogi Starcze z Północy! (dam na koniec tego zdania wykrzyknik, by Starzec pojął, że od teraz ma tak się nazywać).

Gdy piszę ten komentarz (w poniedziałek 12 grudnia), jeszcze nie wiem, jaki będzie wynik półfinałowego meczu mistrzostw świata pomiędzy Francją a Marokiem, gdyż odbędzie się on dopiero dzień później. Wiem za to niemal na pewno, co się stanie ze stolicą Francji. Niezależnie od wyniku spotkania – Paryż spłonie.

„Nie błyszczący wspaniałymi rankingami rząd Ingridy Šimonytė” nagle doczekał się międzynarodowego uznania. Znana na całym świecie brytyjska gazeta (ogólny światowy nakład sięga 16 mln egzemplarzy) „Financial Times” napisała cały cykl artykułów o Litwie. W samych superlatywach napisała.

W Polsce zapadł właśnie kolejny kuriozalny wyrok sądowy, w którym sędzina skazała na horrendalną grzywnę redaktora tygodnika „Wpolityce” Jacka Karnowskiego za okładkę czasopisma z roku 2018, promującą artykuł demaskujący kulisy głośnego reportażu stacji TVN o świętowaniu urodzin Adolfa Hitlera w śląskim lesie przez grupkę neonazistów.

Głęboką ulgę odczuł Joe Biden, prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki, po tym, gdy podliczono wyniki wyborów do Senatu – Izby Wyższej amerykańskiego parlamentu.Wykazały one, że – wbrew prognozom wyborczym – Senat nadal zostanie pod kontrolą demokratów.

Kilka tygodni temu gościem Telewizji Polskiej, jej sztandarowego programu publicystycznego TVP Info, był Gabrielius Landsbergis, litewski minister spraw zagranicznych oraz lider rządzących na Litwie konserwatystów. Rozmowę prowadził dziennikarz Michał Rachoń. Układała się ona zgrabnie, wręcz sielankowo, gdy rozmawiano o geopolityce czy wspólnych zagrożeniach w związku z wojną na Ukrainie. Twarz litewskiego ministra dopiero nagle się zmieniła, marszcząc się jak zeszłoroczne jabłko, gdy został zapytany o problemy polskiej oświaty w naszym kraju.