O co jest ta wojna

2022-04-05, 15:52
Oceń ten artykuł
(1 głos)
Wojciech Golonka Wojciech Golonka DoRzeczy.pl

Ukraina nie walczy dziś za zachodnią Europę. Ona jest dla zachodniej Europy ryzykiem.

Przy okazji dotychczasowych tekstów na temat wojny rosyjsko-ukraińskiej wskazywałem na problem niespójności dominującej retoryki wyrażonej w zdaniu: „To nasza wojna”, przy jednoczesnych oficjalnych deklaracjach władz RP: „Polska nie jest stroną tego konfliktu”. Wiem, za naszą granicą toczy się krwawa wojna, giną cywile, niszczony jest kraj i nie można czepiać się wszystkiego. To prawda. Niemniej sprzeczny dyskurs w tak istotnej kwestii jest po prostu dla nas niedobry właśnie, dlatego że tuż za naszą granicą toczy się wojna, która wciąż ma potencjał przerodzić się w szerszy konflikt, nie mówiąc o możliwości trzeciej wojny światowej. W pewnych kwestiach zatem nie ma taryfy ulgowej od przejrzystości, spójności i logiki, a o przyłączeniu się (wciągnięciu!) do wojny nie mogą decydować ani nastroje społeczne i narastające emocje, ani rozbudzająca je retoryka wojenna.

Zauważyłem jednak, że wspomniana przeze mnie dychotomia w publicznym przekazie ostatnio została przezwyciężona w formie subtelnej syntezy. Otóż ze sprzecznej retoryki „to nasza wojna, ale nie jesteśmy stroną tego konfliktu” wybrnięto przekazem, że Ukraina walczy obecnie o naszą wolność i o wolność całej Europy, zapewne zapożyczonym od hasła rządu ukraińskiego, które brzmi: Ukraina walczy o wolność Europy i świata. Podobna retoryka jest, owszem, na dziś bezpieczniejsza, niemniej zawiera ona dla nas potencjalne pułapki błędnej polityki historycznej, które prędzej czy późnej dadzą o sobie znać.

ISTOTNE OKOLICZNOŚCI

Po pierwsze, samo w sobie podobne hasło – Ukraina walczy za wolność całej Europy – pomija, a wręcz odrzuca istotne okoliczności wojny za naszą granicą, w której Rosja w walce z Ukrainą toczy poniekąd bój ze Stanami Zjednoczonymi. I vice versa. Zacytuję najpierw Williama Burnsa, obecnego szefa CIA, który w latach 2005-2008 był ambasadorem Stanów Zjednoczonych w Moskwie. W swej wydanej w 2019 r. książce „The Back Channel. A Memoir of American Diplomacy and the Case for Its Renewal” Burns cytuje depeszę, którą na początku lutego 2008 r. wysłał e-mailem do ówczesnej sekretarz stanu USA Condoleezzy Rice w kontekście możliwości zaproszenia Ukrainy do programu partnerskiego NATO:

„Ukraińskie przystąpienie do NATO jest najoczywistszą ze wszystkich czerwonych linii w oczach rosyjskich elit (nie tylko dla Putina). Po ponad dwu i pół roku rozmów z kluczowymi rosyjskimi graczami, od twardogłowych prymitywów z najgłębszych zakamarków Kremla do najzacieklejszych liberalnych krytyków Putina, wciąż nie znalazłem kogokolwiek, kto nie postrzegałby obecności Ukrainy w NATO inaczej niż jako podważanie wprost rosyjskich interesów. Na tym etapie oferta przystąpienia do programu członkowskiego (MAP) nie byłaby postrzegana jako techniczny krok do przodu na długiej drodze do członkostwa, ale jako rzucenie im w twarz strategicznej rękawicy. Dzisiejsza Rosja na to odpowie. Rosyjsko-ukraińskie relacje ulegną głębokiemu zmrożeniu… Stworzy to odpowiednie warunki do rosyjskiego mieszania się do Krymu i wschodniej Ukrainy. W przypadku Gruzji niepodległość Kosowa wespół z ofertą przystąpienia [Gruzji] do programu członkowskiego NATO prawdopodobnie doprowadziłyby do uznania Abchazji, niezależnie jak kontrproduktywne byłoby to dla długofalowych interesów Rosji na Kaukazie. Wówczas perspektywa rosyjsko-gruzińskiego konfliktu zbrojnego byłaby wielce prawdopodobna” (s. 233).

Przyszłość potoczyła się mniej więcej tak, jak prognozował przyszły szef CIA, przy czym, jak wiadomo, w 2014 r. na Ukrainie miała dodatkowo miejsce majdanowa rewolucja. Świeżo po niej, tuż po zajęciu Krymu, na łamach „The Washington Post” kwestię ukraińską komentował Henry Kissinger, jeden z głównych architektów polityki odprężenia i ograniczenia zbrojeń za prezydentury Nixona, która docelowo umożliwiła zakończenie zimnej wojny. W marcu 2014 r. Kissinger pisał:

„Dyskusja publiczna nt. Ukrainy skupia się całkowicie na konfrontacji. Ale czy wiemy, dokąd zmierzamy? W moim życiu widziałem cztery wojny rozpoczynające się z wielkim entuzjazmem i poparciem społecznym, przy czym w przypadku wszystkich z nich nie wiedzieliśmy, jak je zakończyć, a z trzech wycofaliśmy się jednostronnie. Sprawdzianem danej linii politycznej jest jej koniec, a nie początek. Zbyt często sprawa ukraińska jest przedstawiana w formie stawiania na jedną kartę: albo Ukraina przyłączy się do Wschodu, albo do Zachodu. Jeśli jednak Ukraina ma przetrwać i prosperować, nie powinna być przyczółkiem żadnej ze stron przeciw drugiej – powinna funkcjonować jako pomost między nimi. […] Putin powinien zdać sobie sprawę, że jakiekolwiek by były jego roszczenia, rozwiązania natury militarnej spowodują kolejną zimną wojnę. Ze swej strony Stany Zjednoczone muszą unikać traktowania Rosji jako kogoś nienormalnego, którego należy cierpliwie uczyć reguł postępowania ustalonych przez Waszyngton. Putin jest poważnym strategiem na gruncie przesłanek rosyjskiej historii, ale rozumienie amerykańskich wartości i sposobu myślenia nie jest jego mocnym atutem. Podobnie rozumienie rosyjskiej historii i sposobu myślenia nie było silną stroną amerykańskiej polityki”.

Kissinger następnie kreślił cztery punkty kompromisu obejmujące: 1) swobodę zawierania sojuszy politycznych i ekonomicznych przez Ukrainę, z przynależnością do UE włącznie; 2) odrzucenie możliwości przystąpienia Ukrainy do NATO; 3) samorządność Ukrainy na wzór Finlandii [możliwość współpracy z Zachodem bez instytucjonalnej wrogości wobec Rosji]; 4) specjalny autonomiczny status Krymu wewnątrz Ukrainy. Całość Kissinger podsumowywał tak: „To są zasady, a nie zalecenia. Ludzie znający ten region wiedzą, że nie wszystkie z nich będą strawne dla wszystkich stron. Kryterium nie polega na absolutnym zadowoleniu, a na zrównoważonym niezadowoleniu. Jeśli jakieś rozwiązanie oparte na tych bądź zbliżonych elementach nie zostanie osiągnięte, to dryf w kierunku konfrontacji przyspieszy. A czas na nią przyjdzie stosunkowo szybko”.

Właśnie na naszych oczach spełnia się przewidziany przez Kissingera czarny scenariusz „konfrontacji” zbrojnej rujnującej Ukrainę i nowej zimnej wojny.

Trudno z tych analiz, wskazujących na szerszy kontekst tej wojny (który nie zmienia faktu, że Ukraina jest ofiarą rosyjskiej napaści), dojść do konkluzji, że Ukraina walczy dziś za wolność Europy. Ukraina walczy dziś przede wszystkim – i robi to najwyraźniej heroicznie – o maksymalne przetrwanie swej suwerenności względem Rosji, o wynegocjowanie jak najbardziej korzystnych, a raczej – najmniej niestrawnych warunków pokoju, by użyć określenia Kissingera. Ma się rozumieć, Europa i Polska mogą być pod pewnymi względami beneficjentami tego konfliktu, a przynajmniej rozsądek polityczny nakazywałby, aby przy gigantycznych niekorzyściach spowodowanych dla nas przez tę wojnę próbować wydobyć, skoro wojna już się toczy, maksymalne korzyści z tej nowej sytuacji. Odblokować np. fundusze unijne pod presją Waszyngtonu na Brukselę; osłabić maksymalnie potencjał militarny Rosji etc. Wspomniane hasło jest wówczas dla Polaków czytelnym skrótem myślowym: wyznawane przez rosyjskie elity czerwone linie ingerencji w interesy Rosji to tak naprawdę przejaw rosyjskiego imperializmu; imperializm rosyjski zaś explicite zagraża Polsce i krajom bałtyckim, ergo… Rozumowanie to ma swe plusy i minusy, osobiście nie jest dla mnie oczywiste, że wojna na Ukrainie „wykrwawi” rosyjską armię w stopniu uniemożliwiającym jej hipotetyczne działania zbrojne w naszej części Europy, a przynajmniej nie upatrywałbym w tym żelaznych gwarancji dla naszego bezpieczeństwa; z kolei konsekwencje z wojny wyniszczającej na Ukrainie są i będą bardzo poważne (od kryzysu humanitarnego, który nas dotyka bezpośrednio, do widma np. klęski głodu w różnych rejonach świata, zważywszy na fakt, że Rosja z Ukrainą eksportują łącznie jedną trzecią światowego eksportu pszenicy).

Mniejsza z tym, czy wyrażony przeze mnie pewien sceptycyzm co do tych założeń jest słuszny; to hasło jako skrót myślowy, czytelny i do uzasadnienia w naszej części Europy, w Europie Zachodniej już takie nie jest, bo nikt w Berlinie czy nad Sekwaną nie uważa, że Rosja zagraża tym krajom terytorialnie bądź ich strategicznym interesom, niezależnie od tego, jak bardzo realistyczne filmiki myśliwców bombardujących Paryż produkuje ukraińska propaganda wojenna. Ba, jeśli tamtejsze urzędy mają obecnie jakiś główny priorytet, to właśnie ten, aby po pierwsze, wojna rosyjsko-ukraińska nie wciągnęła ich krajów do wojny z Rosją; a po drugie, aby polityka sankcji wobec Rosji jak najmniej uderzyła właśnie w ich interesy strategiczne. Mówiąc cynicznie: Ukraina nie walczy za zachodnią Europę, walcząca Ukraina jest wręcz ryzykiem dla zachodniej Europy.

Nie wnikam, jak daleko krytycznie zatem nasi zachodni partnerzy mogą postrzegać podobną retorykę z naszej strony, w zasadzie w stu procentach zapożyczoną z narracji ukraińskiej, chcę jednak zasygnalizować, że podobna retoryka jako wytrych na Zachodzie nie podziała.

WOJNA SIĘ PRZECIEŻ SKOŃCZY

W końcu, i jest to w moich oczach wątek najważniejszy, pewnego dnia wojna, prędzej czy później, się skończy, na nieznanych nam jeszcze warunkach pokoju, ale deklaracje pozostaną. Ukraińcy, którzy rzekomo walczyli za wolność Europy (ba, za wolność świata!), będą mogli ją oskarżać o brak wystarczającej pomocy (przecież już podobne zarzuty regularnie padają ze strony prezydenta Zełenskiego, pod kątem Unii Europejskiej i NATO, dziwnym trafem nie padają, zdaje się, pod kątem Stanów Zjednoczonych), podczas gdy niemałą odpowiedzialność za zaistnienie tego konfliktu zbrojnego za naszą wschodnią granicą, po Rosji ma się rozumieć, ponoszą – w myśl przytoczonych analiz – najwyraźniej same USA.

Otóż chwytliwą retoryką łatwo wykreować pewien mit; mit z kolei łatwo może służyć do wielu nadużyć. Czy kiedykolwiek po wojnie będzie można załatwić kwestię godnego pochówku ofiar rzezi wołyńskiej? Nie sądzę, bo w myśl wykuwanego właśnie mitu Ukraińcy w 2022 r. obronili Warszawę przed Rosją i nie będzie można podważać ich zasług drażliwymi kwestiami (poirytowanym tym przykładem przypomnę tylko, że zbrodnie przeciw ludzkości, do których należy ludobójstwo, nie ulegają przedawnieniu, a pokrzywdzeni i dzieci ofiar wciąż żyją; niegodziwością byłoby twierdzenie, że ich krzywda jest mniejsza niż obecne krzywdy narodu ukraińskiego i stąd winna być definitywnie przemilczana). Czy będzie można w przyszłości ograniczać roszczenia pokaźnej mniejszości ukraińskiej w Polsce, np. ich kult Bandery, który przecież mobilizował ich do boju „w obronie całej Europy”?

Przykłady zagrożeń można by mnożyć, można nawet wyobrazić sobie nakręcane dla lewackich celów politycznych zjawisko ukraińskiego BLM w Polsce opartego właśnie na wykreowanym micie. Chciałbym zresztą, aby moje obawy były zupełnie płonne, obawiam się jednak, że używając chwytliwej, zapożyczonej z ukraińskiej racji stanu retoryki, oprócz chwilowej mobilizacji społecznej „za słuszną sprawę” i wzrostów w sondażach poparcia dla partii rządzącej fundujemy sobie na własne życzenie pułapkę w zakresie polityki historycznej, która ma przecież przełożenie na samą politykę i życie społeczne. Czyniąc analogię do analizy Kissingera, nie stosujmy w ciemno narracji, która stawia wszystko na jedną kartę. Myślę, że można okazywać Ukrainie nie mniejszą niż obecnie miłość bliźniego, używając o wiele bardziej bezpiecznej retoryki, tym bardziej że uporządkowana, czyli doskonała miłość wymaga najpierw miłowania siebie samego.

Wojciech Golonka
www.DoRzeczy.pl

 

Komentarze   

 
#15 Bronisław 2022-04-12 13:26
Wojna zawsze jest o wpływy, o poszerzenie zasięgu własnej dominacji. "Argumenty" Putina o konieczności rzekomej denazyfikacji Ukrainy czy też ochrony rosyjskiej ludności Donbasu przez ludobójstwem, to tylko pusta gadanina. Rosja nie pogodziła się z utratą dawnych wpływów z czasów Związku Radzieckiego. Szczególnie utraty kontroli nad byłymi republikami radzieckimi, ale też nad całym dawnym tzw. blokiem wschodnim państw "demokracji ludowej". Jest to po prostu próba odbudowywania dawnej hegemonii przez podupadłe mocarstwo światowe. Próba brutalna, okrutna, niosąca ofiary, śmieć i zniszczenie, nie do zaakceptowania. Tylko oficjalni i ukryci stronnicy Kremla uwikłani w rozmaite z nim układy, próbują wybielać sytuację (Niemcy, Francja, Austria...). Jednak większość wolnego świata widzi jak jest naprawdę.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#14 Jerzy 2022-03-31 18:18
Miała być krótka "operacja wojskowa" jest już kilkutygodniowa regularna wojna. Natomiast rozwój sytuacji jest nieoczywisty i nie wiadomo ani ile to jeszcze potrwa, ani jak się zakończy.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#13 Marcin 2022-03-30 08:21
Od 2014 Polska udzielała wielkiej pomocy humanitarnej Ukrainie, w zamian otrzymywaliśmy eskalację nieprzyjaznych działań wobec naszego Państwa. Polska nie powinna w sposób uległy, jednostronny i bezwarunkowy prowadzić swojej polityki względem Ukrainy.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#12 Marcin 2022-03-30 08:21
Wspierajmy Ukrainę, ale pamiętajmy o zbrodniach OUN i UPA na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej. Polska (zwłaszcza przed wojną) powinna stawiać Ukrainie postulaty:
1. ekshumacja szczątków wymordowanej ludności polskiej.
2. pełen dostęp do dokumentów i archiwów ukraińskich.
3. współpraca ukraińskich organizacji rządowych przy śledztwie dotyczącym zbrodni dokonanych na ludności Polskiej w okresie 2 wojny światowej.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#11 Ola 2022-03-29 23:59
Nareszcie prawdziwie analityczny tekst,
. W tej sytuacji tylko chłodny umysł pomoże podejmować słuszne decyzje. Emocjonalne rozhuśtywanie opinii społecznej nie doprowadzi do dobrego.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#10 pytanie 2022-03-29 22:27
Autor wyraża obawy, czy po wojnie będzie w ogóle możliwe wrócić do nierozwiązanych przez lata spraw, jak ta bardzo poważna i bolesna czyli ludobójstwo wołyńskie.
Poseł Paweł Kukiz w jednej z telewizji powiedział: "Od wielu lat staram się wspierać Ukrainę, jednocześnie pamiętając o Wołyniu, bo to jest nie do wybaczenia i nie do zapomnienia".
Czy zatem w imię poprawności politycznej tragedia polskich ofiar rzezi będzie tak jak dotychczas przemilczana i pomijana?
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#9 Ryś 2022-03-29 22:21
Wojny zaczynają się i muszą się skończyć...my Polacy żeby nie popełnić tragicznych błędów nie musimy zapominać ni o Katyniu,ni o Ponarach ,ni o Wołyniu.Nasz obowiązek tragedie naszego narodu powinne nasz uczyć być mądrymi.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#8 Jerzy 2022-03-29 21:47
Ciekawa analiza, trochę pod prąd głównych narracji.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#7 Marek 2022-03-29 21:46
Wojna się kiedyś skończy. Co będzie dalej - z Ukrainą, ale też co będzie z Polską? Bo Europa Zachodnia bez wątpienia jest wojną mało zainteresowana. Znajomi z Londynu mówią, że owszem oglądają w telewizji jakieś ponure obrazki, ale zbyt głęboko się tym nie zajmują - bo wojna jest daleko. Paryż handluje z Rosją, Berlin blokuje sankcje... Zdaje się że najbardziej zaangażowana jest Warszawa, bo przyjęła prawie 2,5 miliona uchodźców, ale jeszcze ani jednego euro nie dostała z Komisji Europejskiej ani na pokrycie już poniesionych kosztów, ani na bezpośrednią pomoc dla Ukraińców. Politycy zachodniej Europy i Brukselscy eurokraci mają gęby pełne frazesów o prawach człowieka, ale tu się jakoś nie spieszą z rozwiązaniami. Tym bardziej obawiam się o sytuację Polski i jak to się wszystko odbije na sytuacji głównie zwykłych ludzi.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 
 
#6 Igor 2022-03-29 20:59
Bardzo dobry, przenikliwy felieton - niestety świadczący o słabości tych, którzy rządzą Europą i którzy uzależnili ją od rosyjskiego gazu.
Cytować | Zgłoś administratorowi
 

Dodaj komentarz

radiowilnowhite

EWANGELIA NA CO DZIEŃ

  • 29 marca 2024 

    Wielki Piątek

    J 18, 1-19, 42

    Słowa Ewangelii według świętego Jana

    Jezus udał się z uczniami za potok Cedron, do znajdującego się tam ogrodu. I wszedł do niego On i Jego uczniowie. Judasz, Jego zdrajca, też znał to miejsce, gdyż Jezus często spotykał się tam ze swymi uczniami. Judasz więc przybył tam wraz z oddziałem żołnierzy oraz służącymi wyższych kapłanów i faryzeuszów, zaopatrzonymi w pochodnie, lampy i broń. Ponieważ Jezus wiedział o wszystkim, co Go spotka, wyszedł im naprzeciw i zapytał: „Kogo szukacie?”. Odpowiedzieli Mu: „Jezusa z Nazaretu”. Wtedy On powiedział: „Ja jestem”. A wśród nich znajdował się Judasz, Jego zdrajca. Kiedy zaś usłyszeli: „Ja jestem”, cofnęli się i upadli na ziemię. Zapytał ich więc powtórnie: „Kogo szukacie?”. A oni zawołali: „Jezusa z Nazaretu”. Wówczas Jezus im rzekł: „Powiedziałem wam, że Ja jestem. Skoro więc Mnie szukacie, pozwólcie im odejść”. Tak miały się spełnić słowa, które wypowiedział: „Nie utraciłem nikogo z tych, których Mi powierzyłeś”. Wtedy Szymon Piotr, który nosił miecz, wydobył go i uderzył sługę najwyższego kapłana i odciął mu prawe ucho. Sługa zaś nazywał się Malchos. Jezus zwrócił się do Piotra: „Schowaj miecz do pochwy! Czy nie mam wypić kielicha, który podał Mi Ojciec?”. Żołnierze więc ze swym dowódcą oraz słudzy żydowscy pochwycili Jezusa, związali Go i zaprowadzili najpierw do Annasza, teścia Kajfasza, który sprawował w owym roku urząd najwyższego kapłana. To właśnie Kajfasz poradził Żydom: „Lepiej przecież, aby jeden człowiek umarł za naród”. Tymczasem za Jezusem podążał Szymon Piotr oraz jeszcze inny uczeń. Uczeń ten był znany najwyższemu kapłanowi, dlatego wszedł z Jezusem aż na dziedziniec pałacu najwyższego kapłana. Piotr natomiast pozostał na zewnątrz przy bramie. Ten inny uczeń, znany najwyższemu kapłanowi, wrócił jednak, porozmawiał z odźwierną i wprowadził Piotra do środka. A służąca odźwierna zapytała Piotra: „Czy i ty jesteś jednym z uczniów tego człowieka?”. On odpowiedział: „Nie jestem”. A wokół rozpalonego na dziedzińcu ogniska stali słudzy oraz podwładni najwyższego kapłana i grzali się, bo było chłodno. Także Piotr stanął wśród nich i grzał się. Najwyższy kapłan postawił Jezusowi pytanie o Jego uczniów oraz o Jego naukę. Jezus mu odpowiedział: „Ja otwarcie przemawiałem do ludzi. Zawsze nauczałem w synagodze i świątyni, gdzie się gromadzą wszyscy Żydzi. Niczego nie powiedziałem w ukryciu. Dlaczego więc Mnie wypytujesz? Zapytaj tych, którzy Mnie słuchali, o czym ich uczyłem; oni wiedzą, co im powiedziałem”. Po tych słowach jeden ze stojących tam sług wymierzył Jezusowi policzek, mówiąc: „W taki sposób odpowiadasz najwyższemu kapłanowi?”. Jezus mu odrzekł: „Jeśli źle coś powiedziałem, to udowodnij, co było złe, a jeśli dobrze, to dlaczego Mnie bijesz?”. Następnie Annasz odesłał związanego Jezusa do najwyższego kapłana Kajfasza. Tymczasem Piotr stał na dziedzińcu i grzał się. Wtem zapytano go: „Czy i ty jesteś jednym z Jego uczniów?”. A on zaprzeczył, stwierdzając: „Nie jestem”. Jeden ze sług najwyższego kapłana, krewny tego, któremu Piotr odciął ucho, zwrócił się do niego: „Czyż nie widziałem cię razem z Nim w ogrodzie?”. Piotr jednak znowu zaprzeczył i zaraz kogut zapiał. Wczesnym rankiem przeprowadzono Jezusa od Kajfasza do pretorium. Oskarżyciele nie weszli jednak do pretorium, aby się nie skalać i móc spożyć wieczerzę paschalną. Dlatego też Piłat wyszedł do nich i zapytał: „Jakie oskarżenie wnosicie przeciwko temu człowiekowi?”. Oni odpowiedzieli: „Nie wydalibyśmy Go tobie, gdyby On nie był złoczyńcą”. Piłat im odparł: „Zabierzcie Go sobie i osądźcie zgodnie z waszym prawem”. Wówczas Żydzi rzekli: „Nam nie wolno nikogo zabić”. Tak miała wypełnić się zapowiedź Jezusa, w której zaznaczył, jaką poniesie śmierć. Piłat więc znowu wrócił do pretorium, przywołał Jezusa i zapytał Go: „Czy Ty jesteś królem Żydów?”. Jezus rzekł: „Mówisz to od siebie, czy też inni powiedzieli ci to o Mnie?”. Wówczas Piłat powiedział: „Czyż ja jestem Żydem? To Twój naród i wyżsi kapłani wydali mi Ciebie. Co zrobiłeś?”. Jezus odpowiedział: „Moje królestwo nie jest z tego świata. Gdyby moje królestwo było z tego świata, moi podwładni walczyliby, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś moje królestwo nie jest stąd”. Wówczas Piłat rzekł Mu: „A więc jesteś królem”. Jezus odparł: „To ty mówisz, że jestem królem. Ja urodziłem się i przyszedłem na świat po to, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, jest mi posłuszny”. Wtedy Piłat rzekł do Niego: „A cóż to jest prawda?”. I gdy to powiedział, znowu wyszedł do Żydów, stwierdzając wobec nich: „Ja nie znajduję w Nim żadnej winy. Jest zaś u was zwyczaj, że uwalniam wam kogoś na święto Paschy. Chcecie więc, abym wam wypuścił na wolność króla Żydów?”. Ponownie zaczęli wołać: „Nie Jego, ale Barabasza!”. A Barabasz był przestępcą. Wówczas Piłat zabrał Jezusa i kazał ubiczować. A żołnierze spletli koronę z cierni i włożyli na Jego głowę. Narzucili Mu purpurowy płaszcz, podchodzili do Niego i mówili: „Bądź pozdrowiony, królu Żydów”. Bili Go też po twarzy. Piłat zaś znowu wyszedł na zewnątrz i oznajmił im: „Oto wyprowadzam Go do was, abyście wiedzieli, że nie znajduję w Nim żadnej winy”. I Jezus wyszedł na zewnątrz w cierniowej koronie i purpurowym płaszczu. Wtedy Piłat powiedział do nich: „Oto człowiek!”. Gdy wyżsi kapłani i słudzy zobaczyli Go, zaczęli krzyczeć: „Ukrzyżuj! Ukrzyżuj!”. Piłat im odparł: „Weźcie Go i sami ukrzyżujcie! Ponieważ ja nie znajduję w Nim żadnej winy”. Żydzi mu odpowiedzieli: „My posiadamy Prawo i zgodnie z Prawem powinien umrzeć, gdyż uznał się za Syna Bożego”. Gdy Piłat usłyszał ten zarzut, bardzo się przestraszył. Wrócił ponownie do pretorium i zapytał Jezusa: „Skąd pochodzisz?”. Lecz Jezus nie dał mu żadnej odpowiedzi. Wtedy Piłat rzekł do Niego: „Nie chcesz ze mną rozmawiać? Czy nie wiesz, że mam władzę Cię uwolnić i mam władzę Cię ukrzyżować?”. Jezus mu odpowiedział: „Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdybyś nie otrzymał jej z góry. Stąd większy grzech popełnił ten, kto wydał Mnie tobie”. Od tej chwili Piłat usiłował Go uwolnić, lecz Żydzi zaczęli głośno wołać: „Jeśli Go wypuścisz, przestaniesz być przyjacielem cesarza. Kto bowiem uznaje siebie za króla, przeciwstawia się cesarzowi”. Kiedy Piłat usłyszał te słowa, polecił wyprowadzić Jezusa na zewnątrz i posadzić na ławie sędziowskiej, znajdującej się na miejscu zwanym Lithostrotos, a w języku hebrajskim Gabbata. Był to zaś dzień przygotowania Paschy, około godziny szóstej. Następnie Piłat rzekł do Żydów: „Oto wasz król!”. Ci natomiast zakrzyknęli: „Precz! Precz! Ukrzyżuj Go!”. Piłat więc ich zapytał: „Waszego króla mam ukrzyżować?”. Wyżsi kapłani odpowiedzieli: „Nie mamy króla oprócz cesarza”. Wtedy Piłat wydał Go im na ukrzyżowanie. Oni zaś zabrali Jezusa. A Jezus, dźwigając krzyż dla siebie, przyszedł na tak zwane Miejsce Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. Tam Go ukrzyżowano, a wraz z Nim – z jednej i drugiej strony – jeszcze dwóch innych; Jezusa zaś w środku. Piłat kazał też sporządzić i umieścić na krzyżu tytuł kary, a było napisane: „Jezus Nazarejczyk, król Żydów”. Wielu Żydów czytało ten napis, ponieważ miejsce ukrzyżowania Jezusa znajdowało się blisko miasta i był on sporządzony w języku hebrajskim, łacińskim i greckim. Wyżsi kapłani żydowscy mówili więc Piłatowi: „Nie pisz «król Żydów», lecz: «To On powiedział: Jestem królem Żydów»”. Piłat jednak odparł: „To, co napisałem, napisałem”. Żołnierze po ukrzyżowaniu Jezusa zabrali Jego tunikę i płaszcz, który podzielili na cztery części – dla każdego żołnierza po jednej. Tunika nie była szyta, lecz z góry na dół cała tkana. Dlatego też postanowili wspólnie: „Nie rozrywajmy jej, lecz losujmy, do kogo ma należeć”. Tak miało wypełnić się Pismo: „Podzielili między siebie moje ubrania i o moją szatę rzucili los”. To właśnie uczynili żołnierze. Przy krzyżu Jezusa stała zaś Jego Matka, siostra Jego Matki, Maria, żona Kleofasa oraz Maria Magdalena. Gdy Jezus zobaczył Matkę i stojącego obok ucznia, którego miłował, zwrócił się do Matki: „Kobieto, oto Twój syn”. Następnie rzekł do ucznia: „Oto twoja Matka”. I od tej godziny uczeń przyjął Ją do siebie. Potem Jezus, wiedząc, że już wszystko się dokonało, aby wypełniło się Pismo, rzekł: „Pragnę”. A znajdowało się tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę nasączoną octem i podano Mu do ust. Kiedy Jezus skosztował octu, powiedział: „Wykonało się”; po czym skłonił głowę i oddał ducha. Ponieważ był to dzień przygotowania Paschy, i aby ciała nie wisiały na krzyżach w szabat – był to bowiem uroczysty dzień szabatu – Żydzi poprosili Piłata o połamanie nóg skazańcom i usunięcie ich. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie pierwszemu, a potem drugiemu, którzy byli z Nim ukrzyżowani. Gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że On już nie żyje, nie połamali Mu goleni, natomiast jeden z żołnierzy włócznią przebił Jego bok, z którego zaraz wypłynęła krew i woda. O tym daje świadectwo ten, który to widział, a jego świadectwo jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy uwierzyli. Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: „Nie będziecie łamać jego kości”. Pismo mówi też w innym miejscu: „Będą patrzeć na Tego, którego przebili”. Po tym wszystkim Józef z Arymatei, który był uczniem Jezusa, lecz ukrytym z obawy przed Żydami, poprosił Piłata, aby mógł zabrać ciało Jezusa. Gdy Piłat wyraził zgodę, przyszedł i wziął Jego ciało. Przybył także Nikodem, który po raz pierwszy zjawił się u Jezusa nocą. On przyniósł około stu funtów mirry zmieszanej z aloesem. Zabrali oni ciało Jezusa i zgodnie z żydowskim zwyczajem grzebania owinęli je w płótna wraz z wonnościami. W miejscu ukrzyżowania znajdował się ogród, w ogrodzie zaś nowy grobowiec, w którym jeszcze nikt nie był pochowany. Tam więc, ponieważ grobowiec był blisko, złożono ciało Jezusa ze względu na żydowski dzień przygotowania.

    Czytaj dalej...
 

 

Miejsce na Twoją reklamę
300x250px
Lietuva 24Litwa 24Литва 24Lithuania 24