Jan Paweł II w obliczu szóstego przykazania przedstawił refleksję w formie katalogu pytań dotyczących ludzkiej czystości i miłości.

– Pytania Ojca Świętego dotyczą bardzo konkretnej, katolickiej i personalistycznej wizji człowieka, która traktuje osobę ludzką jako ducha wcielonego albo uduchowione ciało. Te pojęcia pozornie literackie, poetyckie podkreślają dosłowną, bezwzględną jedność duszy i ciała. Wyrazem tej jedności staje się powinność poszanowania całego człowieka – wyjaśnił ks. prof. Paweł Bortkiewicz.

Kapłan zauważył, że Kościół to jedyna instytucja, która ma odwagę stawać w obronie godności ludzkiego życia.

– Dzisiaj wydaje się, że Kościół jako jedyna instytucja ma odwagę stawać w obronie godności ludzkiego ciała. Pojawia się wiele głosów krytycznych w odniesieniu do różnych przejawów manipulacji, socjotechniki, a także różnych ingerencji polegających na „praniu” mózgu zniewolonego umysłu i ducha. Zadziwiające jest milczenie, banalizacja manipulacji ludzkim ciałem. Traktowanie go w sposób przedmiotowy jako przedmiotu zaspokającego ludzką przyjemność, jako przedmiotu, którym człowiek może dowolnie dysponować. Takie traktowanie ludzkiego ciała oznacza nie tylko poniżenie człowieka i potraktowanie go jako przedmiotu, ale patrząc głębiej oznacza odrzucenie zaufania okazanego człowiekowi przez Boga. (…) Ciało stanowi język osoby ludzkiej, poprzez który człowiek ma możliwość okazywać miłość – wskazał autor felietonu.

Ks. prof. Paweł Bortkiewicz zaznaczył, że ciało, które zostaje traktowane jako przedmiot wskazuje na element zwierzęcy w człowieku. Konsekwencją takiego postępowania może być poniżeniem drugiego człowieka.

– Ciało, które zostaje potraktowanie jako przedmiot do użycia, do zaspokojenia przyjemności seksualnej wskazuje, gdzie upatrujemy sensu życia – w sferze hedonizmu, przyjemności, popędu, a więc czegoś, co jest elementem zwierzęcym w człowieku. Konsekwencją takiej miary staje się użycie drugiego człowieka, które jest poniżające, bolesne i godzące w dobro drugiej osoby – powiedział etyk.