Jeżeli chodzi o ogólny krajobraz po ostatnich europejskich wyborach, to odzwierciedla on w dużym stopniu nastroje pogrążonych w różnych problemach i kryzysach Europejczyków.

Mimo że górą również w nowym PE będą chadecy (zdobyli ponad 28 proc. głosów), a drugą pod względem wielkości frakcję utrzymają socjaliści (blisko 25 proc.), to nawet 100 europosłów oddelegują do Brukseli i Strasburga partie eurosceptyczne i nacjonalistyczne. Będzie więc to siła znacząca, która – być może – paradoksalnie wymusi na partiach głównego nurtu europejskiego niezbędne zmiany, których potrzebuje zjednoczona Europa. Europarlamentarną mozaikę uzupełnią też liberałowie z 9,6-procentowym poparciem, Zieloni (7,3 proc.), Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy (6 proc.) oraz skrajna lewica (5,7 proc.).

Wracając do niezbędnych zmian: wydaje się, że pytaniem number one będzie kwestia wizji przyszłej Europy. Opcje na dzisiaj są dwie. Federacja albo – mówiąc umownie – Europa Ojczyzn. Dla mnie federacja jest utopią, która nie tylko że jest szkodliwa dla samej tożsamości Starego Kontynentu, ale i niemożliwa do zrealizowania.

Tak jak kiedyś marksiści ubzdurali sobie zbudowanie światowego komunizmu dla dobra ludzkości oczywiście i wiemy, czym ta awantura się skończyła, tak i federaliści teraz skończą tym samym. Podporządkowanie brukselskim klerkom losów europejskich narodów w imię większej sprawności fiskalnej i konkurencyjności Europy jest i niedorzecznością, i niemożebnością.

Solidarności, uczciwości, a nawet konkurencyjności nie wymusimy poprzez centralizację władzy i nieuchronne zwiększenie armii biurokratów, którzy przecież będą musieli pilnować wykonywania dyrektyw, nakazów, rozporządzeń, przepisów wydawanych z Brukseli. Do tego potrzebne są zgoła inne wartości.

A skoro o wartościach mowa, to osobiście uważam, iż będą one wyzwaniem dla Europejczyków nie mniejszym niż nękający kontynent kryzys gospodarczy. Pytanie, jakie wartości nas, Europejczyków, w przyszłości będą łączyć we wspólnej Europie, jest bowiem zasadnicze.

I w tym przypadku opcje mamy dwie. Albo wracamy do korzeni, do chrześcijańskich źródeł Starego Kontynentu, albo schodzimy na manowce różnych toksycznych dla ludzkości ideologii w rodzaju gender. Tutaj widzę szczególne zadanie dla nowych krajów członkowskich ze Wschodu i Południa Europy, gdzie chrześcijaństwo jeszcze coś znaczy, by pomogły gnuśnym Europejczykom z Zachodu, zainfekowanym różnego rodzaju pseudowartościami, powrócić do cywilizacji od wieków budowanej przez ich bogobojnych przodków.

Ugrupowania eurosceptyczne wymuszą też w Europie dyskusję nad problemem imigracji. Większość bowiem na Starym Kontynencie doskonale zdaje sobie sprawę, że Europa nie może być Lampedusą Trzeciego Świata, że użyję niegdysiejszej, niezbyt aktualnie poprawnej terminologii. Bezradność w tym zagadnieniu partii głównego nurtu powoduje zwiększającą się popularność ugrupowań skrajnych i nacjonalistycznych.

Polityka multi-kulti, jak wiadomo, wzięła w łeb po tym, gdy spłonęły francuskie miasta (jeszcze za czasów Sarkozy) w odwecie za postrzelenie przez policję czarnoskórego bandyty, a w Wielkiej Brytanii radykalni Mahometanie ścięli angielskiego Bobby prosto na ulicy z okrzykiem „Ałłach Akbar". W Brukseli problem, owszem, uzmysłowiono, ale recepty na jego rozwiązanie jak na razie brak.

Kryzysów zatem współczesna Europa ma pod dostatkiem. Wypada więc życzyć odwagi tym w europarlamencie, którzy, próbując je rozwiązać, pójdą pod prąd politycznej poprawności...

Tadeusz Andrzejewski