Dlaczego? Bo mam argumentów więcej niż trzeba. A więc po pierwsze, aktualna prezydent jest dla mnie niewiarygodna. Mówienie prawdy sprawia jej często wielkie kłopoty i tylko beznadziejnej słabości przekupnych mediów i tchórzliwości litewskich elit zawdzięcza ona swą nietykalność. Swego czasu Bill Clinton omal nie stracił prezydenckich regaliów nie dlatego, że miał romans z Moniką Lewinsky, tylko dlatego, że publicznie skłamał zaprzeczając intymnym kontaktom ze swą stażystką.

U nas prezydent mija się z prawdą z zadziwiającą regularnością, gdy tylko spróbuje wyjaśnić pewne okoliczności swego burzliwego życiorysu. Prezydent bardzo zależy, by post factum pokazać wyborcom, jak to ona „kovojo savo mažuosius karus" podczas wybijania się Litwy na niepodległość.

Problem jest jednak ten, że „kovojo", jak wiele wskazuje, nie po tej stronie barykady. Stąd pewnie te próby zamiatania śladów w archiwach, gdzie tajemniczo zniknęły całe strony z osobistej teczki dzisiejszej prezydent. Pomijam przy tym już oczywiste kłamstwa Grybauskaitė na temat ojca, którego wygradza z historii przynależności do NKWD.
Po drugie, Grybauskaitė jest osobą nieposiadającą niezbędnych walorów osobistych takich jak ogłada, dyplomacja - niezbędnych dla przywódcy pełniącego najwyższy urząd w państwie. Jak podkreślają znawcy tematu, jest ona przywódczynią „sovietinio tipo", skłonną do intryg, zakulisowych gierek, egocentryczną i niekomunikatywną, co powoduje, że Wilno upodabnia się pod względem stylu władzy bardziej do Kremla niż europejskich stolic.

Po trzecie, pięcioletni dorobek prezydent na urzędzie jest bardziej niż skromny. Np. jej konik wyborczy z poprzedniej kampanii o ukróceniu i rozliczeniu oligarchów okazał się całkowitym niewypałem. Oligarchowie na Litwie mają się świetnie, a prezydent boi się debat telewizyjnych z konkurentami, bo spodziewa się rozliczenia z pustych obiecanek.

Po czwarte, Grybauskaitė, sprawując urząd prezydencki w imieniu wszystkich mieszkańców Litwy, podzieliła społeczeństwo jak nikt inny dotąd. Chcąc się przymilić konserwatystom tak się starała zgrywać patriotkę, że wyprzedziła pod tym względem pewnie samego patriarchę Basanavičiusa.

W duecie z Landsbergisem, który jest szarą eminencją w pałacu Daukantasa, zadbali o znaczny regres praw osób należących do mniejszości narodowych, wystawiając tym samym Litwie odpowiednią wizytówkę na arenie międzynarodowej. Warto dodać przy tym, że wszelkie próby naprawy tego stanu rzeczy ze strony odważniejszych polityków rządu są torpedowane właśnie przez Grybauskaitė.

Po piąte, w polityce zagranicznej, która jest domeną prezydentów na Litwie, za Grybauskaitė nastąpił wyraźny zastój polegający często na kontrproduktywnym pobrzękiwaniu szabelką wobec sąsiadów z regionu.

Po szóste ... A zresztą wystarczy. Co tu za dużo rozpisywać się. Dla mnie „alles klar". Prezydent twierdzi, że Litwy „za masło nie sprzeda". Wierzę jej, jak Clintonowi Amerykanie.

Tadeusz Andrzejewski