Wydrukuj tę stronę

W krainie lalek

2019-04-03, 15:07
Oceń ten artykuł
(1 głos)
Spektakl przeniósł wszystkich w zaczarowany świat lalek Spektakl przeniósł wszystkich w zaczarowany świat lalek Fot. Andrzej Aszkiełowicz

Międzynarodowy Dzień Teatru – to święto, uchwalone w 1961 roku, na pamiątkę otwarcia Teatru Narodów w Paryżu, które miało miejsce 27 marca 1957 roku. Do obchodów Międzynarodowego Dnia Teatru włączył się Wielofunkcyjny Ośrodek Kultury w Rudominie oraz jego filia – Centrum Kultury w Rukojniach.

29 marca w Centrum Kultury w Rukojniach odbyły się szkolenia pt. „Teatr lalkowy”. Podczas zajęć uczestnicy zapoznali się z różnymi rodzajami lalek. Na przykład, animacja pacynki wymaga ruchu jednej ręki. Ruch lalki związany jest z ruchem ręki. Gra pacynką odbywa się zazwyczaj za parawanem. Kukła natomiast animowana jest jedną lub dwiema rękami. Ruch lalki jest przedłużeniem ruchu aktora, może też być wykonywany samą ręką. Wykorzystanie kukły w spektaklu wiąże się zwykle z zastosowaniem parawanu lub zapadni. Jawajka ożywiana jest jedną lub dwiema rękami. Ruch lalki jest przedłużeniem ruchu aktora. Wykorzystanie kukły jawajki w spektaklu wiąże się zwykle z zastosowaniem parawanu lub zapadni. Marionetka jest lalką, w animacji której biorą udział obie ręce. Ręka trzymająca krzyżak dźwiga cały ciężar lalki. Druga ręka, pociągając za odpowiednie nitki, powoduje ruch kończyn lalki. Zwykle gra marionetką odbywa się w określonej przestrzeni scenicznej. Jest nią scena marionetkowa.

Uczestnicy podczas szkoleń poznali również, jakie mogą być sceny lalkowe. Są one dwóch rodzajów, kiedy to lalkarz jest ukryty za parawanem lub aktor występujący razem z lalką na scenie.

Prowadząca zajęcia Helena Bakuło, kierownik grupy teatralnej „Kulfon”, z pasją i znawstwem przedstawiła wszystkim krótką historię teatru lalek. Teatr lalek wywodzi się bowiem z obrzędów kultowych. Najwcześniejsze jego ślady znajdujemy w starożytnym Egipcie, później w Azji, Europie i na kontynencie amerykańskim. Rozwijał się równolegle z teatrem żywego aktora i przechodził te same fazy rozwoju. Początki polskiego teatru lalek sięgają XV w. i wiążą się z szopką. Pierwszym wymienianym lalkarzem jest Waśko z Wilna. Od lat 80. największymi ośrodkami sztuki lalkarskiej w Polsce są Białystok, Bielsko-Biała, Toruń i Wrocław.

W drugiej części szkoleń uczestnicy mieli okazję własnoręcznie wykonać pacynkę. To sprawiło wszystkim ogromną przyjemność. Wykonane lalki każdy z uczestników mógł zabrać do domu.

Warsztaty uwieńczyła otwarta próba studia teatralnego „Kulfon”. Dziecięca grupa teatralna „Kulfon” powstała w 2000 roku przy istniejącym już w Rukojniach teatrze młodzieżowym. W repertuarze grupy są przeważnie spektakle lalkowe. „Kulfon jest niejednokrotnym laureatem przeglądów teatrów szkolnych organizowanych przez Macierz Szkolną na Litwie i oddział Wspólnoty Polskiej w Białymstoku. Uczestnicy teatrzyku zdobyli II miejsce w konkursie dziecięcych teatrów lalkowych „Karūna, są także laureatami przeglądu zespołów kolędniczych rejonu wileńskiego. Podczas tej próby wyjaśniono, co nie wypada robić podczas wystąpienia. Komentowane były stroje aktorów i sposób poruszania się po scenie w trakcie przedstawienia lalkowego.

Natomiast w dniu 31 marca w Wielofunkcyjnym Ośrodku Kultury w Rudominie  odbyło się przedstawienie studia teatralnego „Kulfon”. Artyści zaprosili mieszkańców Rudomina do obejrzenia przedstawienia teatralnego pod tytułem „Księżniczka na ziarnku grochu”. Spektakl przeniósł wszystkich w zaczarowany świat lalek. Piękne opowiadanie o królu śpiochu, królewnie i lekkomyślnym księciu, który szukał księżniczki, szczególnie zafascynowała zebranych w ten piątkowy wieczór w sali placówki kulturalnej. Reżyserem tego przedstawienia była Helena Bakuło, kierownik studia teatralnego „Kulfon”, która wykonała również lalki. Dorośli i młodociani widzowie byli zafascynowani niezwykle pięknym przedstawieniem.

Jerzy Szaniawski powiedział, że: „Nie wszystko się kończy po zapuszczeniu kurtyny”. Miejmy nadzieję, iż imprezy związane z obchodami Międzynarodowego Dnia Teatru, przyczynią się do popularyzacji tego typu sztuki teatralnej na Wileńszczyźnie.

Andrzej Aszkiełowicz

Dodaj komentarz