Wniosek o wpisanie palmiarstwa na listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego Litwy złożony został w Litewskim Narodowym Centrum Kultury w 2018 roku. Wnioskodawcy: Wspólnota Twórców Ludowych Wileńszczyzny, Centrum Rzemiosła w Mejszagole, samorząd rejonu wileńskiego oraz Izba Palm i Codziennego Użytku w Ciechanowiszkach.
Palmiarstwo pojawiło się na Wileńszczyźnie w XIX wieku. Rozwijało się na północno-zachodnich terenach od Wilna w kierunku Suderwy – m.in. we wsiach Ciechanowiszki, Płocieniszki, Sałaty, Zujuny, Wilkiszki, Kopliczniki, Rastyniany, Krawczuny i in., gdzie od pokoleń niemal w każdym domu kobiety wiją palmy.
Najstarsza forma palmy to wałek z suchych kwiatków i ziół, zakończony tzw. mietliczką.
Oprócz palmiarstwa na listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego Litwy trafiło jeszcze osiem tradycyjnych wydarzeń (ogółem napłynęło 21 zgłoszeń): litewska sztuka walki „ristynės”, Międzynarodowy Festiwal Folklorystyczny „Skamba skamba kankliai”, tradycja grania na bandonii na Ziemi Tauroskiej, tatarskie święto ludowe „Sabantuj” w Wisagini na zakończenie wiosennych prac polowych, tradycja odwiedzenia miejsc świętych w Skudutiškis w rejonie malackim, tradycje śpiewania pieśni polifonicznych „sutartinės” w okolicach Birż, tradycje grania na harmonii petersburskiej w północno-wschodniej Auksztocie oraz tradycja śpiewania pieśni w zatopionych wsiach Kowieńszczyzny.
Dziedzictwo niematerialne to przekazywane z pokolenia na pokolenie zwyczaje, praktyki, wiedza, idee i wartości, umiejętności, tradycje, przekazy, ale też związane z nimi artefakty, przedmioty i miejsca, które są częścią dziedzictwa wspólnoty i tworząc grupową, narodową, etniczną bądź religijną tożsamość.
Na litewskiej liście dziedzictwa niematerialnego są 22 pozycje. Trzy z nich wpisano na Listę Reprezentatywną Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO: sztuka rzeźbienia krzyży i ich symbolika, pieśni polifoniczne „sutartinės”, tradycyjne festiwale pieśni i tańca na Litwie, Łotwie i w Estonii.
Na podst. lnkc.lt, vrsa.lt