Litwa wyprzedziła nie tylko innych bałtyckich sąsiadów, ale także takie kraje jak Niemcy, Wielka Brytania czy nawet Stany Zjednoczone. W raporcie Organizacji Narodów Zjednoczonych Litwa wymieniana jest jako kraj, który poczynił jeden z największych postępów na drodze do szczęścia. Jednak w tym roku niespodzianką był wskaźnik szczęścia w różnych grupach wiekowych, który pojawił się w raporcie ONZ.

W tym roku, inaczej niż poprzednio, w raporcie opublikowanym przez ONZ można zobaczyć nie tylko ogólny wskaźnik szczęścia w kraju, ale także jego wartości w poszczególnych grupach wiekowych – młodzi ludzie (mieszkańcy do 30. roku życia), osoby starsze (powyżej 60. roku życia) i wreszcie populacja mieszcząca się pomiędzy tymi dwiema grupami.

Kraje i grupy wiekowe uszeregowano według samooceny życia mieszkańców, biorąc pod uwagę sześć elementów – gospodarkę, wsparcie społeczne i spójność, lata zdrowego życia, swobodę wyboru, hojność i poziom korupcji.

Chociaż wszystkie grupy wiekowe odnotowały znaczny postęp na drodze do szczęścia, jedna grupa wyróżnia się nie tylko w kraju, ale i na całym świecie. To młodzi mieszkańcy Litwy, według ich wskaźników szczęścia są najszczęśliwsi na całym świecie. Dla porównania, seniorzy zajęli w raporcie dopiero 44. miejsce. Świadczy to o tym, że o postępie w kierunku szczęścia w kraju decydował przede wszystkim wzrost szczęścia u młodych osób.

Według "Światowego Indeksu Szczęścia" (World Happiness Report) Litwa zajmuje 20. miejsce i wyprzedza Polskę (39. miejsce), Estonię (31. miejsce) i Łotwę (41. miejsce). Ukraina zajmuje w tym badaniu 92. miejsce, Rosja 70. miejsce.

Od 2012 roku indeks publikowany przez Sieć Rozwiązań na rzecz Zrównoważonego Rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych ocenia ponad 150 krajów na podstawie tego, jak szczęśliwi czują się ich mieszkańcy. Dane do tegorocznego Światowego Indeksu Szczęścia zostały zebrane w latach 2020-2022.

Lista opiera się na różnych czynnikach: PKB per capita, danych o stanie zdrowia ludności i dostępie do leków, świadczeniach socjalnych, swobodach obywatelskich i rozpowszechnieniu korupcji.

W raporcie zauważono, że Litwa od sześciu lat stale awansuje w rankingu. W 2017 roku zajmowała 52. miejsce.

„Finlandia pozostaje na pierwszym miejscu szósty rok z rzędu. Litwa jest jedynym nowym krajem w pierwszej dwudziestce, awansując o ponad 30 pozycji od 2017 roku” – czytamy.

Indeks pokazuje, że dobrze radzą sobie również inne kraje Północy: po Finlandii kolejne miejsca na liście zajmują Dania i Islandia.

W pierwszej dziesiątce znalazły się także: Izrael, Holandia, Szwecja, Norwegia, Szwajcaria, Luksemburg i Nowa Zelandia.

Najmniej szczęśliwi ludzie mieszkają w Afganistanie.

na podst. BNS

 

 

 

Najczęściej Polacy doceniają dostęp do sklepów (29 proc.), dobrą komunikację miejską (23,9 proc.) oraz środowisko naturalne (23,2 proc.).

Ponad 57 proc. ankietowanych, deklaruje, że są szczęśliwi tam, gdzie żyją. Najbardziej zadowoleni z tego, gdzie mieszkają, są mieszkańcy Gdyni, Gdańska i Zielonej Góry.

Deklarowany poziom szczęścia rośnie wraz z wielkością miasta, ale tylko do progu 200-500 tys. mieszkańców.

Co ciekawe, poziom szczęścia rośnie wraz z wiekiem. W skali całego społeczeństwa wyraźny jest wzrost subiektywnego poczucia zadowolenia od najmłodszej grupy wiekowej aż do 60-latków. Wyraźnie spada on jednak wśród osób 70+, co może wiązać się z ich większą wrażliwością i zależnością. Aspekty dotyczące kosztów życia, dostępności komunikacji, kultury i rozrywki czy służby zdrowia dotykają ich mocniej.

Niestety, co piąty z Polaków (21 proc.) nie jest szczęśliwy w miejscu, w którym żyje. Najmniej zadowoleni są mieszkańcy Częstochowy, Kalisza i Rudy Śląskiej. We wszystkich tych miastach wśród trzech najczęściej wymienianych problemów jest ograniczony dostęp do rozrywki i atrakcji kulturalnych.

W skali całego kraju najbardziej dotkliwie odczuwane są wysokie koszty życia. Aż 36 proc. osób wskazało, że to finanse są dla nich największą przeszkodą do osiągnięcia poczucia zadowolenia.

na podst. interia.pl

Franciszek zaznaczył, że żyjemy obecnie w epoce sieroctwa, które dotyka nawet dzieci mające pełne rodziny. Dzieje się tak dlatego, że wydanie na świat potomstwa nie czyni z ludzi od razu mamy i taty. „Macierzyństwo i ojcostwo kształtują się poprzez odpowiedzialną troskę o dziecko i miłość mu okazywaną” – powiedział Papież.

Nikt nie rodzi się ojcem, ale się nim staje

„Nie wystarczy wydać dziecko na świat, by móc powiedzieć, że jesteśmy jego rodzicami. Nikt nie rodzi się ojcem, ale się nim staje. I nie staje się nim jedynie dlatego, że wydaje dziecko na świat, lecz dlatego, że podejmuje za nie odpowiedzialną troskę. Za każdym razem, gdy ktoś bierze odpowiedzialność za życie drugiego, w pewnym sensie sprawuje względem niego ojcostwo” – powiedział Papież Franciszek.

– Myślę szczególnie o tych wszystkich, którzy otwierają się na przyjęcie życia poprzez drogę adopcji. Józef pokazuje nam, że ten rodzaj więzi nie jest czymś drugorzędnym, nie jest środkiem awaryjnym. To jedna z najdoskonalszych form miłości oraz ojcostwa i macierzyństwa. Ileż dzieci na świecie czeka na kogoś, kto się o nie zatroszczy! Iluż małżonków pragnie być ojcami i matkami, ale nie może tego uczynić z powodów biologicznych; albo – chociaż mają już dzieci – chcą dzielić się miłością rodzinną z tymi, którzy zostali jej pozbawieni”.

Franciszek podkreślił, że nie należy się bać posiadania dzieci, ponieważ ojcostwo i macierzyństwo – to pełnia życia człowieka. Osoby, które nie mogą mieć własnego potomstwa zachęcił do rozważenia adopcji. Zaznaczył, że wszelkie instytucje państwowe powinny taką procedurę ułatwiać, aby mogły spełnić się marzenia dzieci, które tęsknią za rodziną oraz pragnienia małżonków, którzy mają w sobie ogrom miłości i chcieliby się nią podzielić.

Niechęć do ojcostwa i macierzyństwa umniejsza nas

„Dzisiaj z tym powszechnym sieroctwem wiąże się egoizm. Mówiłem niedawno o zimie demograficznej, o tym, że ludzie nie chcą mieć dzieci albo tylko jedno. Ale wiele par, choć nie chce mieć dzieci, ma jednak po dwa psy i koty. Te zwierzęta zastępują dzieci. Może się to wydawać zabawne, ale taka jest rzeczywistość. Niechęć do ojcostwa i macierzyństwa umniejsza nas, odbiera nam człowieczeństwo, a także destrukcyjnie wpływa na społeczeństwo. Ktoś starszy zażartował przy mnie: «kto będzie teraz płacił podatki na moją emeryturę?». Można potraktować to jako żart, ale w sumie to prawda” – powiedział Papież Franciszek.

– Proszę św. Józefa o łaskę budzenia sumień, wywoływania refleksji nad sensem posiadania dzieci. Ojcostwo i macierzyństwo – to pełnia życia człowieka. Jeśli nie możesz mieć dzieci, nie bój się rozważyć adopcji. Jest to ryzyko, ale posiadanie dziecka, czy urodzonego naturalnie czy adoptowanego, to zawsze ryzyko. Jednak bardziej ryzykowne jest nieposiadanie dzieci, niechęć do macierzyństwa i ojcostwa. Mężczyźnie i kobiecie, którzy dobrowolnie nie rozwijają w sobie ojcostwa i macierzyństwa, brakuje czegoś podstawowego, czegoś bardzo ważnego. Proszę się nad tym zastanowić”.

Franciszek zakończył swoje rozważanie modlitwą do św. Józefa o to, aby nikt nie czuł się pozbawiony miłości ojcowskiej i macierzyńskiej. Modlił się także w intencji wszystkich małżeństw, które pragną mieć dzieci, ale z różnych powodów jest to utrudnione lub niemożliwe. Prosił także o uleczenie z egoizmu tych, którzy zamykają się na nowe życie, aby otwarli swoje serca na miłość.

Na podst. inf. „Radia Watykańskiego”

Rodzina nie może być teatrem jednego aktora. Gdy codzienne obowiązki są na głowie tylko jednej osoby, dla reszty dom staje się hotelem ze stołówką. Tam, gdzie dba się o niego wspólnie, każdy staje się w nim ważny i niezastąpiony, członkowie rodziny uczą się współpracować i szanować to, co robią inni. Cennym rodzinnym doświadczeniem może stać się np. wspólne przygotowywanie niedzielnych obiadów. Zacznijcie od planowania – razem wymyślcie, co zjecie, a potem wypiszcie, kto za co będzie odpowiedzialny – począwszy od zrobienia zakupów a skończywszy na zmywaniu. Zaangażujcie do pracy wszystkich domowników. Nawet dwulatek powinien mieć zajęcie, może umyć pomidory lub nakryć z tatą stół.

Szczęśliwa rodzina wspólnie rozwiązuje problemy i podejmuje decyzje. Każdy ma w niej prawo głosu i czuje się ważny. Również dzieci. Pomagają w tym narady rodzinne. Wykorzystajcie je na omawianie bieżących spraw (organizacja niedzielnego obiadu), planowanie (np. zakupów, świąt) i głębokie rozmowy, na które nie zawsze starcza czasu. Gdy dzieci podrosną, te spotkania będą dla nich okazją, by uczyć się rozwiązywania problemów, współpracy, podejmowania decyzji.

Tradycje cementują rodzinę i nadają jej niepowtarzalny charakter.

Wspólne poznawanie świata. Warto się jednak zmobilizować i raz w tygodniu zorganizować niezwykłą wyprawę. Zaplanujcie ją wspólnie podczas rodzinnej narady i razem przygotujcie. Powiedzcie maluchom, co będziecie oglądać, pokażcie zdjęcia lub rysunki, opowiedzcie związaną z celem wyprawy legendę. To pobudzi dziecięcą wyobraźnię. Gdzie się wybrać? Na ryby, do zoo lub na wieś oglądać zwierzęta, do parku zbierać liście, obserwować księżyc na niebie, zwiedzać stare zamki opowiadając maluchom, że tu mieszkała Królewna Śnieżka.

Obok czasu, który rodzina spędza razem, drugim podstawowym elementem szczęśliwego życia rodzinnego są spotkania sam na sam.

„Tak, słucham cię, mów” – zapewniają rodzice, mieszając zupę lub przeglądają telefon. Albo, widząc rozsypaną mąkę, krzyczą ze złością: „Coś ty narobił!” i nie dają malcowi wytłumaczyć, że właśnie chciało zrobić urodzinowy prezent dla siostrzyczki. Często tak właśnie zniechęcamy dzieci do rozmowy i budujemy mur niezrozumienia, który potem trudno zburzyć. Bądźcie zawsze gotowi, by wysłuchać siebie wzajemnie, a przede wszystkim, by słuchać dzieci. Poświęć uwagę wyłącznie maluchowi. To inwestycja w rodzinne szczęście.

Według Światowego Raportu Szczęśliwości (World Happiness Report), Litwa w tym roku przeniosła się z 42. miejsca na 41., wyprzedzając Polskę (43. miejsce), Estonię (51. miejsce) i Łotwę (57. miejsce). W tym rankingu Rosja zajmuje 73. miejsce, a Białoruś 75.

Kraje skandynawskie dominują wśród najszczęśliwszych krajów: Finlandia zajmuje pierwsze miejsce, Dania drugie, Szwajcaria trzecie, Islandia czwarte, Norwegia piąte. Do pierwszej dziesiątki należą także Holandia, Szwecja, Nowa Zelandia, Austria i Luksemburg.

Najmniej szczęśliwi mieszkańcy są w Afganistanie i w państwach afrykańskich.

Raport szczęśliwości ONZ publikuje od 2012 roku. W badaniu tym oceniano 156 krajów na podstawie tego, jak szczęśliwi są ich mieszkańcy. Dane do tegorocznego Światowego Raportu Szczęścia zostały zebrane w roku 2018 i 2019.

Ogółem ocena państw opiera się na różnych wskaźnikach: jaki jest PKB na mieszkańca, dane dotyczące stanu zdrowia mieszkańców i dostępności medycyny, świadczeń społecznych, swobód obywatelskich i rozpowszechnienia korupcji.

Po raz pierwszy w badaniu wyróżniono Wilno i Kowno. Oceniając obecną sytuację, mieszkańcy Helsinek, stolicy Finlandii, czuli się najszczęśliwsi, natomiast Kowno wśród miast znalazło się na 66. miejscu, a Wilno 72.

W porównaniu z okresem 2005-2013 Wilno zajęło również trzecie miejsce pod względem zmiany subiektywnej oceny dobrobytu ludności.

Na podst. BNS

Szczęście trudno zdefiniować, dla każdego oznacza coś innego. Co innego nieszczęście. Nieszczęście bardzo łatwo określić. Gdy zauważa się, że ktoś jest nieszczęśliwy od razu tak samo czujemy się nieszczęśliwymi.

Ekspert podkreśla, że według badań to właśnie nasze nawyki i sposób myślenia w połowie wpływają na poczucie szczęścia.

Okoliczności życia takie jak zarobki, rodzina, dom czy praca, mają o wiele mniejszy wpływ na nasze poczucie szczęścia niż mentalność. Badania Univerystetu Illinois, w którym osoby zarabiające najwięcej – ponad 10 mln dolarów rocznie – są tylko odrobinę szczęśliwsze od przeciętnego pracownika, który dla nich pracuje.

Z kolei z badań Uniwersytetu Kalifornii wynika, że genetyka i warunki życia odpowiadają tylko za ok. 50 proc. poczucia szczęścia, bo reszta to kwestia mentalności i nawyków. Jednocześnie nieszczęście powoduje, że wpada się w pewien cykl, który nie tylko powstrzymuje przed osiąganiem sukcesów, ale wręcz umacnia w poczuciu nieszczęścia.

Niektóre nawyki są bardziej szkodliwe niż inne, te które najsilniej budują poczucie nieszczęścia. Do nich należą m.in.: czekanie na przyszłość. Dlatego powtarzanie sobie „będę szczęśliwy, gdy...” jest jedną z najprostszych dróg do tego, by popaść w nieszczęście.

Dlatego ekspert radzi, by nie tracić czasu na robienie czegoś, o czym i tak wiemy, że na koniec nie ma wpływu na nasz nastrój. Lepiej zaś skupić się na byciu szczęśliwym w obecnej chwili, bo nikt nie ma żadnej gwarancji przyszłości.

Osoby żyjące w skrajnej biedzie odnotowują znaczny wzrost szczęścia, gdy polepszają się ich warunki finansowe, ale... zjawisko to zanika przy większych zarobkach. Pieniądze nie czynią szczęśliwymi, a gdy pojawi się nawyk gonienia za rzeczami, prawdopodobnie znowu wraca stan nieszczęśliwy.

Ponieważ szybko się okaże, że rzecz, którą chciało się mieć, nie przynosi dużo szczęścia jak się spodziewano, więc... jesteśmy nieszczęśliwi. Często też potem okazuje, że tę rzecz zdobyto kosztem czegoś, co naprawdę mogło uszczęśliwić – spotkania z przyjaciółmi, czasu z rodziną, realizowania swojego hobby.

– Gdy się czuje nieszczęśliwym, kuszące jest unikanie innych ludzi. Jest to jeden z największych błędów. Socjalizacja, nawet jeśli nie daje radości, świetnie działa na nastrój – wskazuje dr Bradberry.

Specjalista odradza zamykanie się w domu, gdy jest smutno, ponieważ to jeden z nawyków niszczących poczucie szczęścia. Nieszczęście czyni antyspołecznym, trzeba zmusić się do wyjścia i poczuć różnicę, gdy się spędzi trochę czasu z ludźmi.

Jak wyjaśnia dr Bradberry, nieszczęśliwi ludzie stawiają się domyślnie na przegranej pozycji. Uważają, że życie jest ciężkie i poza ich kontrolą, czyli przekonują siebie, że życie próbuje im dokopać i nic z tym nie mogą zrobić.

– Zasadniczym problemem takiego podejścia jest fakt, że wzmacnia ono poczucie beznadziei i bezradności, co przekłada się na znacznie mniejszą skłonność do podjęcia jakichkolwiek działań. Im bardziej się uwierzy, że życie się uwzięło, tym mniejsza szansa do zmiany tego stanu. Każdy ma prawo czuć się nieco zdołowany raz na jakiś czas, ale ważne jest, by nie pozwolić wpłynąć takim uczuciom na postrzeganie świata – zaznacza dr Bradberry.

Według dr Bradberry, jedno z najlepszych „paliw” dla nieszczęścia to pesymizm, który nie tylko destrukcyjnie wpływa na nastrój, ale działa też jak samospełniająca się przepowiednia.

W przypadku, kiedy powtarza się jakąś czynność, na przykład narzekanie, neurony rozgałęziają się w stronę innych neuronów, by ułatwić przepływ informacji. Mózg uwielbia efektywność i nie chce wykonywać więcej pracy niż musi. Dzięki temu w przyszłości powtarza się daną czynność o wiele łatwiej – tak jest z narzekaniem, które dr Bradberry określa jako „utwierdzające negatywne przekonania”.

Dr Bradberry opiera się i wskazuje, że według badań naukowców z Uniwersytetu Stanforda narzekanie zmniejsza hipokamp – część mózgu odpowiedzialną m.in. za rozwiązywanie problemów, inteligencję i pamięć. To głównie ten obszar jest niszczony przez chorobę Alzheimera. Jeżeli zwierzyć się i opowiedzieć komuś, co faktycznie dręczy, można mieć pewność na zbawienne skutki terapeutyczne. Regularne narzekanie po prostu niszczy mózg i do tego inni ludzie mogą nim się zarazić.

Niekompatybilna ze szczęściem jest też zazdrość, więc jeśli nieustannie porównuje się siebie do innych ludzi to najlepiej przestać, radzi dr Travis Bradberry.

Porównywanie się do innych jest zgubne także dlatego, że zawsze trafi się jakaś „większa ryba” – nigdy więc nie dobijemy do szczęśliwej przystani, bo zawsze ktoś będzie miał więcej i lepiej.

Na podst. Onet.pl

 

1. Szczęście nie zależy od sytuacji ono ma wartość samo w sobie

Ulubiona praca, niezależność finansowa, idealne stosunki – to tylko są sytuacje, które nie uczynią nas szczęśliwymi. Nowy gadżet, ładna sukienka lub markowa torebka – to są rzeczy, które z czasem stracą swoją aktualność i przestaną przynosić radość.

Szczęście należy szukać nie w rzeczach materialnych, ale w swoim wnętrzu.

2. Szczęście – to wybór

Tylko sami możemy uczynić siebie szczęśliwymi. Człowiek zawsze chce tego, czego nie posiada i często otrzymuje nie to, co chciałby. Ale to jest życie i nie można go zmienić. Ale nie koniecznie trzeba czuć się nie szczęśliwym z tego powodu – to jest wasz wybór. Jeżeli na pracy mamy jakieś kłopoty, to możemy wtedy być źli na cały świat. A możemy przyznać, że taka sytuacja się zdarza. Od złego losu nie ma gwarancji i należy spokojnie żyć dalej. W pierwszym przypadku przekształcamy rozczarowanie w nieszczęście i nie rozstajemy się z nim nie na sekundę. A w drugim zmuszamy, by rozczarowanie zniknęło, a uśmiech powrócił.

3. Zbyt dużo słońca i sad rajski przekształci w pustynię

Głupie jest myślenie, że nasze życie będzie składało się tylko z pozytywnych wydarzeń. I też jest głupio sztucznie się uśmiechać i robić dobrą minę, że nic się nie stało. W naszym życiu będą nieprzyjemne sytuacje i nie możemy udawać, jakby ich nie było i nie będzie. Odrzucać takie emocje jak rozczarowanie czy rozdrażnienie jest to nienaturalne. Przyjmijcie je, ale nie pozwalajcie im się rozrastać. Pamiętajcie. Zbyt dużo światła wysusza ziemię, a zbyt dużo deszczu wywołuje powódź.

4. Między szczęściem a radością jest wielka różnica

Gdy staje coś wspaniałego wielu nazywa to uczucie szczęściem, które pojawia się w odpowiedzi. Ale to tylko radość. Trwa niedługo i bardziej podobna jest do eksplozji. Jest piękna i życie bez niej byłoby całkiem inne. Co dotyczy szczęścia to trwa ono długo. Napełnia nas przyjemne uczucie, które nie mija nawet wtedy, gdy pojawiają się jakieś drobne życiowe nieprzyjemności.

5. Zrozumcie swoje uczucia

Nauczcie się rozumieć swoje uczucia. Dlaczego jesteście bez nastroju, rozdrażnieni, rozgniewani? Także nie zapominajcie, że to są tylko emocje, które mogą wyjść spod kontroli, jeżeli będziecie je zaostrzali i podładowywali. Zrozumcie, przyjmijcie je, a następnie wrzućcie do worka innych emocji – nie dopuście, by wami kierowały. Prócz tego nauczcie się cieszyć nie odczuwając jakiś zobowiązań i poczucia winny. Trochę pracy nad sobą, medytacji – i szczęście ciepłym strumieniem napełni was aż po koniuszki palców.

Okazuje się, że obecnie za szczęśliwych uważa się nawet 70 proc. Litwy. Generalnie wskaźniki szczęścia od 2010 roku są coraz lepsze. Wtedy jedynie 56 proc. respondentów określiło siebie jako szczęśliwych.

Zdaniem specjalistów, pozytywny wpływ na poczucie szczęścia mieszkańców Litwy miały wpływ m in. takie wydarzenia jak 100-lecie państwowości kraju, które dało ludziom poczucie jedności i wspólnoty.

Mieszkańcy Litwy bardziej niż kiedykolwiek są dumni ze swego kraju: nawet 82 proc. z nich szczyci się nim. Ludzie mają także większe poczucie wpływu na życie społeczne, wykazują się większym zaufaniem oraz czują się na Litwie bezpieczniej.

Na podst. madeinvilnius.lt 

 

Ogółem ocena państw opiera się na ponad 100 wskaźnikach, takich jak PKB na mieszkańca czy liczba pracujących na etacie obywateli. Analizowane są jednak także bardziej specyficzne aspekty jak np. liczba bezpiecznych dostawców internetu.

Wszystkie wskaźniki zostały podzielone na 9 podkategorii.

Instytut „Legatum” na swoją listę wciągnął 149 krajów.

W ciągu ostatnich 9 lat najwyższą pozycję na liście zajmowała Norwegia, jedynie w 2016 roku wyprzedziła ją Nowa Zelandia. Drugie miejsce zajęła Nowa Zelandia, a trzecie Finlandia.

Litwa w 2018 roku zajęła 36. miejsce, podczas gdy w roku ubiegłym była o 5 pozycji niżej. Najwyżej ocenioną podkategorią było środowisko naturalne (18. miejsce).

Polska znalazła się na 33. miejscu (spadek o jedną pozycję w porównaniu do 2017 roku). Najwyżej ocenioną podkategorią było bezpieczeństwo (23. miejsce).

Estonia zajęła 26. miejsce, a najwyżej ocenioną podkategorią dla tego kraju było środowisko naturalne (6. pozycja).

na podst. lrt.lt